Door het lint

Ineens wist ik waar de uitdrukking ‘door het lint gaan’ vandaan komt. Na bijna vier weken RaDa-loosheid keerde de voltallige eenpersoons redactie terug uit Schotland. Om 10 uur ‘s ochtends wilde de boot uit Newcastle zijn 1300 passagiers in IJmuiden aan wal laten gaan, maar werd daarbij ernstig gehinderd door de douane.

Het wachten duurde zó onwaarschijnlijk lang dat ik veronderstelde dat de marechaussee een langzaamaanactie hield. Na ruim een uur schuifelen en schoorvoeten bereikte de Engelsman voor ons in het defilé het hokje van de beambten. “Man, this is worse than Africa, believe me!” luchtte hij zijn hart (hij was naar Nederland gekomen voor een afspraak met een ernstig zieke vriend en moest diezelfde middag alweer terug). Ik brieste nog een toegift, waarop ik te horen kreeg dat ze maar ‘twee systemen’ hadden.

Twee computers dus, maar hij vergat het ‘personengeleidingssysteem’.

.

.Een ‘personengeleidingssysteem’ noemt de fabrikant van de Tensabarrier dit.

Ergens tussen de passagiersbrug en de roltrappen naar de het Beloofde Land/de rij naar de douane werden wij onderworpen aan de ultieme vernedering. Daar was een soort overloopruimte gecreëerd van naar schatting 20×20 meter. Je moest er in door een deuropening (zoals wel vaker het geval), dan moest je een route door afzetlinten volgen en vervolgens (dwz na 20 minuten) verliet je – een flauwte nabij – de ruimte via dezelfde deuropening. Het systeemplafond bevond zich op 50cm boven onze hoofden en aan ventilatie / zuurstof voor de 200 passanten in jacks en jassen was niet gedacht. “Ik wil naar huuui-uis!” vatte een blèrend kind het algemene gevoel samen.

De tocht langs die linten – van punt A via al die parallelle paadjes voelde als een sadistische kwelling. Maak er dan een leuk labyrint van. Voorbeelden genoeg! (Kijk eens op deze website) En wie de puzzel heeft opgelost mag zijn paspoort tonen!

Och help, ik had helemaal niet negatief willen beginnen… ‘s Nachts zagen we vanuit onze hut tientallen prachtig uitgelichte meeuwen dansen en zwieren in het slipstream van de boot. Sprookjesachtig. En de vakantie had ons talloze wonderbaarlijke momenten gebracht. Zo was er op het eiland Iona een onverwacht doolhof. Zonder linten.

.

.

Later meer foto’s.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook