Ga naar de inhoud

Zeehonden

Bladerend door oude zaterdag-HD’s vind ik geen lokaal nieuws dat de term ‘seismisch’ verdient (maar laat het me vooral weten als Haarlem tijdens mijn absentie wél het epicentrum was van schokkende gebeurtenissen).

Wel las ik een artikeltje over dood aangespoelde bruinvissen, die blijken te zijn overleden aan een bacteriële infectie als gevolg van zeehondenbeten. De bacterie in kwestie luistert naar de welluidende naam Neisseria animaloris en het zijn met name grijze zeehonden die op bruinvissen jagen en hem overbrengen. 

Daar zit ik dan, met mijn RaDa-genieke vakantiefoto’s. Ik heb foute sympathieën… Op Orkney merkten we een paar jaar terug hoe een zeehond ons langs de kust bleef volgen zolang we zijn nieuwsgierigheid prikkelden met liedjes en gefloten melodietjes. Sindsdien zijn zijn we alert op hun in de golven dobberende koppies.

Dit jaar zagen we een zeehondenkolonie op het onbewoonde eilandje Staffa. Maar die telden eigenlijk niet, het was een georganiseerd boottochtje. Deze gluurder ontdekten we zelf.

.

zeehondinzee

.

Een dag later kozen we een pad tussen glibberige rotsen en troffen deze vondeling.

.

babyseal

.

Moederloos alleen, vredig soezend (en dromend van kleine bruinvisjes?). “Heb je nog een bontjas nodig?” vroeg ik aan de huisdichteres. Nee, we vergaapten ons. De kleine ontwaakte, geeuwde, rekte zich lui uit en bekeek ons vervolgens alsof hij van ons ook wel een foto had willen maken. Later waarschuwden we een voorbijgangster, die beloofde de ‘ranger’ te bellen. Voor de zekerheid, want de moeders laten hun jong ook weleens even achter als ze uit (bruin?)vissen gaan.

Weer twee dagen later waren we een dagje op The Isle of Mull. We sopten daar door een getijdengebied toen we op een rotsformatie een andere slaapkop zagen. Vloed gemist? Hij lag wel érg hoog en droog.

.

zeehondenrots

.

Toen we elkaar opmerkten, misinterpreteerde hij onze lichaamstaal en begon aan een paniekerige, bijna letterlijk halsbrekende afdaling richting ruime sop. We geneerden ons lichtelijk en waren opgelucht toen hij zich door de zeewierwirwar had geworsteld, omkeek en onderdook in de veilige baai.

.

zeehondenrots2

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *