Herfst = vallende bladeren. Alleen had ik nog nooit goed naar de hortensia’s gekeken. Met die frisse blauwe en roze heb ik weinig, alsof ze uit een catalogus met baby-spullen komen. Bruin en dor hebben ze wel wat, in de zon. Maar de latere stadia had ik nooit bewust geregistreerd.
.
.
Lossen ze op? Als ze ver heen zijn hangt er een soort gaas rond de twijgjes. Vlindertjes van tule.
.
.
En omdat de natuur/horticultuur geen maat kent:
.
.
Genoeg voor een lange bruidssluier. Old soldiers do not die, they just fade away , beweert het liedje en voor de hortensia’s geldt dat kennelijk ook. Verder ga ik maar niet zoeken naar verschillen en overeenkomsten – ik ben niet in een morbide bui. Hier staan bruine bejaarden en doorzichtige hoogbejaarden naast elkaar.
.
.
Ten slotte een die te laat is opgestaan en zich misschien verbeeldt dat hij het eeuwige leven heet.
.
.
Hortensiakleurig P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook