Ik reserveerde vrijdag in een puik humeur. Een uit het oog verloren vriendin van meer dan dertig jaar geleden bleek te zingen in Vrouwenkoor Nordlys. Overwegend liederen uit Noord- en Oost-Europa. Met marimba en fluit? Ik was nieuwsgierig en bestelde een kaartje voor de Waalse Kerk in Amsterdam.
De zaterdag begon met verdrietig nieuws; andere losse verdrietjes klitten zich daaraan vast in de loop van de dag. Mijn stemming was er ‘s avonds niet naar om de opgefokte gekte en luidruchtige geilheid van de Warmoesstraat te trotseren. Maar ik had een kaartje. Ik vond asiel in de kerk en liet de muziek zijn werk doen. Het programma was levendig en afwisselend, het koor fantastisch, ik genoot. Maar af en toe verwaaide onvermijdelijk mijn aandacht.
Om -onverwachts- in verhevigde vorm terug te keren bij een lied waarbij verschillende zangeressen zich verspreidden over de hele kerk. Een van hen posteerde zich pal achter mij. Zo pal dat ik niet om wilde kijken. Ik had niet met mijn vingertje het programmaboekje gevolgd, dus ik had geen benul welke diepe roerselen er werden vertolkt in de samenzang. Maar ik had roerselen genoeg van mijzelf dus wat deed het ertoe. En ik had mijn eigen sopraan.
Het cliché van de menselijke stem als mooiste muziekinstrument werd hier voor mij ineens belichaamd. Zo zuiver, zo doorleefd. Het had uren mogen duren.
Na afloop liet ik me de naam van de sopraan aanwijzen; het was Maureen (of Vera of Angelique). En het lied ging (als ik tenminste op de goede plek in het boekje kijk) over geroofd vee en ontroostbare herderskinderen die te bang waren voor de wrede dieven om hun lievelingskoe te roepen. Ach wat! De treurende vrouw van een matroos op een kapotte ijsbreker die vastzit in een fjord bij de Lofoten was ook prima geweest. En als Jessica, Tietske of Jeanet daar achter me had gestaan, was de gewaarwording vast niet minder intens geweest.
Koormuziek is mij niet vreemd. Hier thuis in de CD-kast staan Pärt, Tallis en Pergolesi. Niettemin: gisteren ontdekte ik de menselijke stem.
.
.
De Oosterplas doet een verdienstelijke impressie van Scandinavische weemoed
Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook
Verdriet waar andere verdrietjes aan klitten. Ik hoop van harte dat je vandaag weer een mooie, ontwarde dag hebt!
Wat een mooie ervaring. Ik zit een beetje te bibberen.
Dank voor je prachtige verhaal! Nordlys zingt zondagmiddag 8 december in kerk de Goede Rede in Almere. Meer info op vrouwenkoornordlys.nl.
Je vertolkt mooi je persoonlijke gevoel van een moment. Voor de verandering ook eens helemaal vrij van elke ironie of relativering. Dat mag best ‘s een keer.
Sterkte met verwerking van het verdriet waarmee je stukje begint.
Dank! Ook jouw geschréven stem mag er wezen, Marius!
@Dank, allen, voor de fijne reacties!
Dank voor je verhaal over kwetsbaarheid, veerkracht en schoonheid Jos