Ga naar de inhoud

Hou OP!

“Gast, wacht! Ik ga je dit verhaal heel-le-maal vertellen…” De jongeman die achter me plaatsnam in de trein zei het op een toon of hij zojuist het laatste hoofdstuk van de Decamerone had geschreven.

Hij was echt ‘ziek blij’, stak hij van wal tegen zijn metgezel, maar mijn aandacht verflauwde weldra toen hij de verschillende stadia van een sollicitatieprocedure door begon te nemen – hij deed iets met ‘comfort management’. Af en toe ving ik niettemin een paar zinnen op. “Ik wil me ontwikkelen!” had hij zijn superieuren ingepeperd en de boodschap was overgekomen.

Even daarna riep de man naast hem op niet te negeren toon en geluidssterkte: “Hou OP! Hou OP!” Het ging over een reisvergoeding (‘echt ziek veel!’) en een vette bonus na een overplaatsing naar Bergen op Zoom. “Hou OP!” Bij (letterlijk) de achtste herhaling kon ik het plaatsen. ‘Hou op!’ was modernees voor ‘dat meen je niet!’

Hij begon in januari en die nieuwe baan was een cluster van projecten, wat veel goeds beloofde voor zijn ‘leercurve’. ‘Echt fucking chill’, daarover waren de jongemannen het roerend eens. Alleen, de sociale contacten daarginder? Hij had zijn plan klaar: “Ik ga Tinder maximaal aangooien!”  De omgang met nieuwe collega’s? Geen probleem. “Ik ga de eerste week alleen maar roze koeken uitdelen. Je moet gewoon vrienden kopen.”

We reden Haarlem in, maar pas nadat hij had onthuld wat zijn ‘einddoel’ voor de dag was. Hij had zijn zinnen gezet op een nieuwe piek voor de Kerstboom.

Een nieuwe piek… Ik gaf hem een goede kans om te slagen. Het was er echt de dag voor. En die roze koeken konden later ook nog.

,

piekdrukte

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook

4 reacties op “Hou OP!”

  1. Die jongen was doodsbang, denk ik.
    Nog niet zo lang geleden las ik ergens iets over faalangst bij de jongere generaties. Dat schijnt flinke vormen te hebben aangenomen. In de moderne maatschappij, waar iedereen succes heeft, praat je natuurlijk niet over dat soort gevoelens. Je overschreeuwt ze.

  2. Ja, de moderne maatschappij. Ze zouden er wat aan moeten doen in het onderwijs!

  3. Julia Henneman

    Ha Marius, dankzij jouw observatie heb ik mijn eerste Nieuwjaars-Voornemen kunnen formuleren : nooit meer ROZE KOEKEN uitdelen !
    Wat iets anders is natuurlijk dan het gestand doen van mijn motto
    : = X (delen is vermenigvuldigen ) X !

  4. Julia Henneman

    PS : en na vanmiddag – het fenomenaal optreden van de huisdichteres
    in Ruigoord – voeg ik daar nog iets aan toe : niet ALLES meer voor ZOETE KOEK SLIKKEN … en die tijd gaat NU in ! Terug het oude vuur brandende …

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *