Zeeëgels

Plichtshalve verdiep ik me deze week in Ischa Meijer, de man die niet alleen geïnterviewden binnenstebuiten keerde en uitwrong, maar ook zijn eigen innerlijk zo gretig etaleerde; of de omgeving daar nou op zat te wachten of niet, ze kregen geconcentreerde Ischa met extra Ischa-saus. Mag het een onsje Dikke Man minder, denk ik soms. Anderzijds, Meijer is zelfs als aansteller en poseur altijd ‘echt’ en daardoor innemend.

Nee, dan Joost Zwagerman. Vandaag schrijft Frits Abrahams in NRC over diens twee gezichten: het alom bewonderde publieke gezicht van de begeesterde dichter en kunstkenner en het andere, van de man die ‘s nachts dwangmatig zijn paranoia en haat ventileerde in eindeloze mails. Het gezicht waar zijn vrouw Arielle Veerman getuigenis van doet in een recent boek. ‘Had geen mens Joost dan echt gekend?’ vraagt ze zich af over de man die haar huwelijk tot een hel maakte en haar na de scheiding in het openbaar zwartmaakte.

Echt kennen – ik zou er niet over zijn begonnen als er dinsdag niet een stuk in de krant had gestaan over een 57-jarige oud-collega van mij, die terecht moet staan wegens ‘ontucht’/ een relatie met een 17-jarige leerling. Twee jaar geleden met stille trom vertrokken, maar een paar maanden geleden heb ik nog met ‘m staan praten op een feestje. Hij repte met geen woord over de affaire (in de dubbele zin des woords). Het was geen vriend van me, maar ik had zeker geen hekel aan hem en we hebben ooit een avondje gezellig door zitten zakken. Het is niet zo dat ik me persoonlijk door hem besodemieterd voel, maar ik merk dat zijn ontmaskering me wel degelijk bezighoudt. Want, hoeveel mensenkennis heb ik eigenlijk?

Paars PS: wie het RaDa trouw wil volgen maar sinds een tijd geen berichten meer ontvangt: abonneer je opnieuw via Subscribe2 (ergens in het menu)