Een volle zaal, maar er werd gelukkig weinig gekucht en geniest vanmiddag in de Toneelschuur, bij Parasite. Met uitzondering van de oudere vrouw pal naast mij, die tussen minuut drie en dertien zowat stikte in een onbedaarlijke hoestbui.
Een hoestbui als een klassieke symfonie – de Haffner, de Jupiter, de Corona. Ik onderscheidde vier delen: moderato, allegro con brio, allegretto tempestuozo e lacrimoso, largo con molti molti agenti patogeni (Covid-19?)
Daar zaten we rij na rij met onze schraal gewassen handen en ongekuste wangen. Knap zoals iedereen de blaffende en naar adem happende vrouw negeerde. Oscar-waardig mooi stil spel van het hele publiek! Men hield wijselijk de adem in. Er werd geen opmerking gemaakt, al lagen er alleen op het puntje van míjn tong al een dozijn klaar, variërend van een ironisch ‘hebt u ‘n koutje gevat?’ tot ‘zal ik u uit uw lijden verlossen?’
Het RIVM greep niet in. De zaal werd niet ontsmet. En nadat een vriendin een glas water voor haar had gehaald en dropjes, keerde de rust terug en kon ik echt naar de film gaan kijken.


Paars PS: Abonneer je opnieuw via Subscribe 2 (menu) als je al een tijdje geen meldingen van nieuwe RaDa-stukjes meer krijgt.
Even dacht ik “Dit gaat wat worden” , maar het werd, voor ons beiden overigens, een fikse teleurstelling, die film. De tramreis naar en van de Hallen werd memorabeler dan de film. Net als in dit stukje de sproei foto’s kennelijk interessanter waren.
Wat in dit fraaie blog ook weer zit: de extreem tegengestelde beeldvorming rond corona. Half China plat, heel Italië lock down – en mevrouw heeft met haar gehoest een actieradius van ruim twee meter (weet ik sinds kort). Niemand reageert. Ah! De Hollandse nuchterheid, dat relativerende…