Ga naar de inhoud

Corona-dansjes

Straks, in het jaar 3 na Co (als het vaccin er is) zullen we hopelijk lachen om de veilige anderhalve meter afstand waar premier Rutte op aandringt. Zelf probeer ik die weliswaar in acht te nemen, maar it takes two to tango.

Dus ontstaan er ongemakkelijke of komieke dansjes. Lijndansen met mijn moeder van 92, bij wie ik kippensoep bracht. Zij staat op 2 meter en nadert mij onbewust, onophoudelijk pratend. Ik wijk, wijs haar erop dat ze tot een risicogroep behoort. Zij doet beteuterd twee stapjes terug, ik stap iets naar voren – en 10 seconden later weer naar achteren omdat die 2 meter voor haar onpersoonlijk / onmoederlijk voelt. Enzovoort.

Ook de gelijkzijdige driehoek die je bij een ontmoeting met een stelletje vormt, raakt snel uit model. Als één van de hoeken zich roekeloos verplaatst, moeten de anderen zich herpositioneren. Een verwijdering waaruit dan soms ten onrechte wordt opgemaakt dat het gesprek ten einde is.

In supermarkten wordt de choreografie gecompliceerd door de karretjes en door de onvoorspelbare keuzes van mede-winkelaars, die impulsief van Guhl anti-roos naar Weleda baby-shampoo duiken.

Soms ook gaat het helemaal goed: je nadert een bekende en precies tegelijk maak je een haast militaire pas op de plaats. Alleen het salueren ontbreekt!

Eric Coolen kan dit beter

Goed, die groepsimmuniteit moeten we als Nederland eerst opbouwen, maar over een paar weken mag er van mij een groot, rood C-insigne komen (op borst én rug), een rood kroontje, te dragen door genezen patiënten van wie niemand meer iets te vrezen heeft. Mensen bij wie je desgewenst 15 cm afstand kan houden en bij wie je in gemoede een lekkere ouderwetse griep kunt oplopen.

Je kunt je abonneren op het RaDa, via Subscribe2

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *