Ga naar de inhoud

Fantoomfeestje

Gisteravond laat viel ik op de bank in slaap en werd een uur later verfrommeld wakker. In bed sliep ik met enige moeite weer in, maar rond half vier lag ik opnieuw te woelen en draaien. Er was bij mijn weten niks loos. Het hoofd maalde niet, ik leed niet aan lichamelijke ongemakken, het was noch te warm noch te koud.

Na een tijdje was er in de verte vanuit het niets muziek. Nou ja, muziek? Een vermoeden van ritme, een vaag basgestamp, zonder dat band of genre vielen te onderscheiden. Daarbij meende ik incidenteel uitgelaten gegil of gezang te horen, ergens uit een tuin of huis hierachter. Niet pal hierachter, zoals ‘s zomers soms, met gejoel en glasgerinkel, maar toch…

Het viel soms weg, maar kwam ook weer terug, dus toen ik er tien minuten later tóch uit moest, speurde ik tussen de gordijnen door alle tuinen af, op zoek naar die asociale corona-ontkenners. Maar nee, overal duisternis, nergens tumult. Ik kon maar één ding bedenken: ik had last van een fantoomfeestje. Zoals geamputeerden hun ontbrekende been soms nog kunnen voelen, zo hoorde ik de feestjes die er niet meer mochten zijn. Met zweterige omstrengelingen, wulpse dansjes, uit volle borst gekweelde meezingers en een teil vruchtenbowl. Misschien eind september?

Bij ingang Koevlak vandaag een gesloten speeltuin en ook een parkeerplaats met maar drie auto’s.

Abonneren op het RaDa kan (via Subscribe2 in het menu)

1 gedachte over “Fantoomfeestje”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *