De afgelopen tien dagen kenden mijn dagen een vast regime: krant ontsmetten, water aan de kook brengen voor mijn gesteriliseerde havermout, snufje RIVM-zout erbij, verse statistieken en doemprognoses erdoorheen roeren en klaar is kees. Daarna nog een beschuitje met zelfgemaakte hand-gel, kopje Lombardijselockdownthee drinken door een mondkapje en dan kon de dag beginnen met nu.nl, The Guardian en de BBC en terug naar nu.nl.
De dingen liepen door elkaar heen, het viel niet mee even aan iets anders te denken dan aan de pandemie. Die er vandaag ook heus nog wel was, maar ik merkte dat ik er, tijdelijk althans … immuun voor was. Niet voor Covid-19, maar ik gleed over de berichten alsof het gewone crises, rampen en oorlogen waren. Van het soort waar je aan gewend was.
Na het ontbijt sorteerde ik twee laden met oude wenskaarten. Verjaardagen, bedankjes, jaarwisselingen… ‘Je kan niet altijd werken, je moet af en toe ook eens iets zinnigs doen’ stond er onder een ouderwetse foto van vier luierende stelletjes op een grasveld. Een uur was ik zoet met dat uitzoeken. Je komt allerlei fijne herinneringen tegen en na afloop voelde ik me… nee, niet schuldig. Wel anders, alsof ik had gespijbeld van mijn burgerplicht.
Later, in de supermarkt, was er geen ontkomen aan. Ja, alles is anders. Maar eenmaal thuis hoefde ik niet per se aan het nieuwsinfuus. In de schemering zag ik vanavond de eerste vleermuis van dit jaar. Een vleermuis?!?! Het grapje kwam wel, uiteindelijk, maar trager dan je zou verwachten.
Via Subscribe2 (zie menu) kun je je abonneren op het RaDa
Het strijkijzer bewijst goede diensten bij het coronavrij maken van de krant