Smekelingen

Een vooruitziende blik toonden Haerlems vroede vaed’ren, toen zij in 1320 net buiten de stadsgrenzen een leprozerie stichtten, die (als de nood aan de m/v kwam) ook dienst deed als pesthospitaal.

Bij gebrek aan epidemieën (soms handelt zelfs een gemeentebestuur te voortvarend!) kreeg het Dolhuys in 2005 een nieuw leven als ‘museum van de geest’. En dat succesvolle museum verkeert nu in hevige geldnood doordat de verbouwing/renovatie maanden langer duurt dan begroot, met dank aan de bonte knaagkever. Die laatste kan niet aansprakelijk worden gesteld voor de inkomstenderving en dus legde het museum een claim van €838.000 bij de gemeente. Die is weliswaar afgewezen, lees ik in het HD, maar er wordt gezocht naar manieren om een faillissement te voorkomen. Maar zelfs als de verbouwing volgens schema was voltooid, hadden ze nu niet open gemogen – er zitten meer musea in hetzelfde schuitje, stel ik me zo voor.

KEER OM! Bij de rotonde aan het begin van de Zeeweg stond vanmiddag dit niet mis te verstane matrixbord. BLIJF WEG! Alsof je als je het negeert de ruitenwissers aan moet zetten om een dikke laag Covid-19-smurrie van de voorruit te schrapen. Overigens was het strand gisteren bij Parnassia vrijwel leeg. We zaten op een bank bij het gesloten paviljoen, waar de daar residerende mussen een wanhopige indruk maakten. Die hebben hun eigen kruimelcrisis: de aanvoer van appeltaart en patat ligt stil. Tien smekelingen stelden zich minder dan anderhalve meter voor ons op en piepten please, please! Het was menens, want ze aten zelfs de vreugdeloze reformkoekjes uit onze noodrantsoenen.

Een email bij elk nieuw RaDa-bericht? Zie ‘Subscribe2’ in het menu