De kapotgestaarde navel is een van de minder bekende symptomen van het coronavirus.
(Een ander is anosmie, smaak- en reukverlies. Graag zou de RaDa-reda het woord ‘anosmisch’ vanaf nu gebruiken voor de gevreesde ‘doorkomdagen’ zonder kraak of smaak. “Hoe was je dag?” “Ach, wat zal ik zeggen – beetje anosmisch…” Maar eigenlijk valt het wat mij betreft heel erg mee met dat ‘doorkomen’. Vanochtend had ik zelfs een beetje de pest in dat ze ‘s nachts een heel uur van me hadden gejat – altijd maar weer de vraag of je het in het najaar terugkrijgt.)
Graag had ik om alle navels te ontzien vandaag even willen doen of dat virus niet bestaat. Alsof ik in mijn privé-laboratorium een smeersel had uitgevonden dat mij en mijn naasten vrijwaart van iedere aantasting van de gezondheid. Worden auto’s nog ‘getectyleerd’? Iets dergelijks, maar dan op de huid.
Graag (2x) had ik de lezer hier iets willen bieden ter verhoging van het moreel, met de frisse motivatie van de plexiglasverkoper die net een nieuw kassascherm aan zijn assortiment heeft toegevoegd. Maar wie zit er op tips te wachten? Hoewel… als ik zo’n antispatconstructie bestel voor €90 kan ik het misschien tussen mijn moeder en mij opzetten, zodat we veiliger kunnen praten. Zijn er al particulieren die dat doen?
Graag (3x) had ik hier ter afwisseling naar de wereld willen kijken met de afstandelijke, vorsende blik van het roedel herten dat we donderdag in de Kennemerduinen zagen. Zij hadden ons al gezien, wij zagen hen. Het waren er tien, op zo’n honderd meter. Roerloos, een streng 19e-eeuws groepsportret waarvan geen emotie viel af te lezen. Een minuut lang tuurden we zo naar elkaar. Toen naderden er andere wandelaars en verbraken wij de betovering. En weg waren ze!
Nou ja, het blijft nog even zoeken naar de juiste toon en vorm. Een paar afleveringen geduld, graag.
Abonneren op het RaDa is mogelijk via Subscribe2 (Menu)