Ga naar de inhoud

Spiergeheugen

Na vijf weken de braafsten van de RIVM-klas te zijn geweest, wilden we deze week ineens weg. Weg naar Woerden, waar mijn lieve schoonmoeder woont, schoonmoederziel alleen. Het voelde clandestien (sorry, Jaap!), maar we konden het met ons geweten in overeenstemming brengen.

Gisteren stapten we op de fiets, met voor 65 kilometer aan fietsknooppunten in de binnenzak, op een keurig lijstje. We hadden niets verklapt, want we waren er niet eens zeker van of het een haalbare onderneming was (Woerden, we’ve got a problem…). De huisdichteres berijdt een klassieke olijfgroene Gazelle uit ’74; ik een degelijk tweedehands Batavus herenrijwiel – niet elektrisch opgevoerd. Krachten verstandig verdelen, was het devies. We vorderden gestaag en namen op tijd rust. De route was soms aangenaam, maar andere trajecten waren ondanks de verminderde verkeersintensiteit nog steeds druk, stoffig en lawaaierig. De laatste 10 km (ook weer druk) was het stoempen, maar de warmmenselijke beloning was er naar. ‘s Avonds moesten we met stramme kuiten nog door naar ons hotel in Harmelen, waar we de enige gasten waren.

We waren moe, maar de voldoening overheerste. Vandaag bleef de huisdichteres logeren bij haar moeder en fietste ik alleen terug, via een andere route. Tot Aalsmeer was alles schitterend; vervolgens tot Hoofddorp even doorbijten en de laatste 20 km stond Haarlem op de borden dus… Tandje erbij! Oude instincten en reflexen keerden terug (ooit doorkruiste ik ‘s zomers Groot Brittannië in alle windrichtingen). Er was geen enkele noodzaak tempo te maken, maar het ‘laatste rechte eind’ door het Reinaldapark leek ik mee te doen aan een solorace tegen het horloge.

Vreemde jongen man net-gepensioneerde, die Jaspers! En in de namiddag was er de lome vermoeidheid die ik nog kende uit mijn hardlooptijd, na een zware training. Een lichaam dat nagloeit en dankbaar lijkt dat het zo is afgebeuld; dat weet dat het de rest van de dag ongestoord aan het bankstel zal plakken, met binnen handbereik alle calorieën en voedingsstoffen waar het naar hunkert: hete thee, koeken, vers brood, yoghurt, chips. Om mee te beginnen. En een fijne bijvangst waren de herinneringen aan tochten en sportieve prestaties van weleer, die allemaal in het geheugen van die pijnlijke beenspieren bleken te liggen opgeslagen.

Voor de verluchtiging de mooie stier die bij de Ringvaart bij Vijfhuizen staat. Een stier die nooit twijfelt aan zijn spiergestel, als ik het correct inschat. En morgen doen we postcoïtale ooievaars.

 

 

 

 

RaDa-alert bij nieuw stukje? Dat kan via Subscribe2 (Menu)

2 reacties op “Spiergeheugen”

  1. A.L. van den Berg

    Hotel in Harmelen. Er was iets met Harmelen. Het grote treinongeluk. Wat een ramp.

    Maar de ooievaars werken door.

    Mooi hoor.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *