Feestje

Je trekt de gordijnen open en pfff… Is het zó’n dag? Je hebt bullshit en gullshit (foto links)! Ieder viert Bevrijdingsdag op zijn eigen manier, inclusief de meeuwen. De RaDa-reda probeerde er het beste van te maken (bewerkte foto midden en rechts) maar zag er toch een bedenkelijk voorteken in.

Geheel ten onrechte, bleek. ‘s Middags vierde een vriendin haar vijfenzestigste verjaardag. Niet met een f*** the C*r*n*party maar een exclusief, verantwoord, ongedwongen samenzijn van een dozijn gemotiveerde shielders (tenzij er ineens een feestje is) en andere risicolijders / -mijders. Locatie: de binnentuin van een appartementencomplex.

Ik begaf me erheen in mijn normale nieuwe-normaal-stemming – we gaan niet gek en spontaan doen, neem je in acht. Ik arriveerde iets te laat – het aangekondigde live-optreden was net begonnen – en vlijde me op het gazon. En ja, het was LIVE!!! Live live, zo live als live kan zijn; een dialoog van een prachtige, getrainde stem en een virtuoos bespeelde altviool die dankbaar profiteerde van de akoestiek tussen de flats. En ook na het applaus bleef de stemming liver dan hij de afgelopen weken doorgaans was. Er spartelde een live baby’tje op een plaid, er was een vriendin die na een geslaagde operatie live terug was uit het ziekenhuis en de champagnebubbels dansten onbevangen in de glazen, met ouderwetse sprankeling en liveliness. De zon scheen. Een vriendelijk hondje kwispelde langs maar mocht van het baasje niet met ons stoeien. Oh ja, corona…

Het leuke was, het was geen feestje uit zelfbeklag. ter compensatie voor alles wat we ons zo smartelijk hadden ontzegd. Nee, er was gewoon ineens een feestje. Gewoon. Ineens. Een feestje op het gras!