De gemiddelde Nederlander is bereid om de prosecco aan te lengen met virusdodende waterstofperoxide en die gefilterd door een mondkapje te drinken mits hij maar het terras op mag. HET TERRAS! Voor de Romeinen was hun haardvuur heilig (denk Vestaalse maagden) en wij hebben het terras (denk Oost-Indisch dove serveersters en obers).
Niets menselijks is Haarlem vreemd en zo kon het gebeuren dat schaduwraadslid Danny van Leeuwen van de Actiepartij het gemeentebestuur opwekt een verruiming van de terrasvergunningen te overwegen (HD 8-5). Een schaduwraadslid moet íets doen om uit de schaduw te komen en je weet ook zonder enquête dat 93% van alle Nederlanders die weleens door een rietje hebben gedronken zo’n voorstel steunt. Juist nu!
Van Leeuwen pleit voor een ‘solidaire maatregel’, waarbij horecaondernemers de extra ruimte voor terrassen samen delen. En hij wil terrasjes erbij in smalle straten. Hier voorziet de RaDa-reda toch praktische problemen, ook zonder de Casio of het bierviltje erbij te pakken en te becijferen hoeveel vierkante meter binnenstad de terrassificatie zou kosten. Om nog wat openbare ruimte te behouden in het centrum, zou ik eerder denken aan een systeem met losse tafeltjes in alle wijken. Voorzie ze van GPS en een meldknop om een ober met elektrische fiets te sommeren, die na een kort intakegesprek langs komt scheuren om je te bedienen. Het totale aantal tafeltjes in de stad varieert, afhankelijk van de actuele R-factor.
Zoals Van Leeuwen zegt: ‘”Ik kan me voorstellen dat er veel creativiteit bestaat bij de ondernemers. Wat ons betreft is er veel mogelijk.”
Rustig aan met die creativiteit, zou ik zeggen. De rust, ter land, ter zee en in de lucht is bijzonder weldadig! Enerzijds dan want anderzijds behoor ik tot de risicogroep en wil ik niets liever dan een ernstig dood virus.