Een lui meedrijfdagje. Gisteren fiks gewandeld door de duinen (bij Het Wed mocht je er weer door!), dus er hoefde vandaag geen energie verbrand te worden. Verder is mijn ergste corona-infodorst gestild tot de tweede golf komt en dus krijgt andere lectuur een eerlijke kans
In NRC hield mijn lodderig flodderig oog stil bij een bekende zwart-witfoto uit 1940 van Haarlemse burgers en Duitse soldaten op een voor iedere bavocentrist bekend bordes aan de Grote Markt. Ik schuimde de pagina af. ‘Stoop’s Bad, Santpoorterplein, Verspronckweg…’ Nu komt het wel érg dichtbij, clichéde ik en las de selectie uit Bakvis in oorlogstijd, het nu voor het eerst gepubliceerde oorlogsdagboek dat Miep Diesel (1926-2020) als 15-jarige begon. Over zwemmen, vriendjes, de MULO, de Stuyvesantstraat (waar ze woonde) – kortom het dagelijks leven tijdens de bezetting. Een fragmentje [zondag 31 januari 1943] Kort politiek overzicht. In Rusland gaat het uitstekend. De moffen lopen hard, heel hard. In Afrika gaat het ook reuzegoed. Ik denk dat de oorlog ongeveer in mei is afgelopen. Vorige nacht is er weer een hoge mof doodgeschoten op de Verspronckweg. Er zal wel weer wat zwaaien voor ons Haarlemmers.
Hier nog twee links, naar het Noord-Hollands Archief (waar het manuscript nu ligt) en een artikel uit het NH Dagblad.
Zelf lees ik momenteel De Kunst is mijn slagveld, de correspondentie (1993-2001) van de romantische, getourmenteerde, grappige, rancuneuze, obsessieve, Oost-Groningse romanschrijver Nanne Tepper (1962-2012). Liefst 750 pagina’s meeslepend, stilistisch briljant én wijdlopig proza; over Luiletterland, kunst, voetbal, porno, muziek, Nabokov, ‘fillum’, jeugdliefdes in de Veenkoloniën, intellectuele poeha, tuinieren en zijn eigen schrijverschap. Ik vermoed dat ik het boek niet helemaal zal lezen (er is zoveel!), maar voorlopig is het een feest. Ik doe geen poging er binnen dit bestek recht aan te doen en geef enkel dit citaat:
Heb ik je wel eens verteld dat mijn vorige elektriese tijpmasjien, tijdens het schrijven van een godslasterlijk stuk, ontplofte, een witte vloed afscheidde en een reeks 8-en produceerde (zo’n twintig) voor hij de geest gaf? Echt gebeurd!
Het boekje ‘Bakvis in oorlogstijd’ (niet Bakvis in de oorlog) moet ik ontraden. Het leven is immers te kort om matige boeken te lezen. Dat kan nog altijd in het hiernamaals. Het bakvis-boekje is vrijwel geheel gevuld met een eindeloze reeks zwempartijen in het Stoops en zoenen (en soms iets meer) met vele, vele vriendjes. Het inzicht is het verloop van de oorlog van Miep is gering (kan ook niet veel anders bij een 15-jarige). Over oorlogshandelingen in Haarlem vernemen we helaas vrij weinig, en dan nogal eens onjuist. Zo vond de mof die op de Verspronckweg zou zijn doodgeschoten, zijn einde op de Korte Verspronckweg. Dat het een ‘hoge mof’ was is ook niet juist: Alois Bamberger was een opperwachtmeester van de medische dienst, een onderofficier dus.
Het boekje ligt na één keer lezen bij mij half los in de kaft. Op zich niet erg, want herlezen zal er niet van komen.
@Wim: zat het net met rode oortjes te verbeteren (nog vóór je reactie)
@Wim Cerutti: En goh… Het leek me zo’n interessante vondst. In de NRC-bloemlezing is er nog wel een aardig evenwicht tussen de bakvisserij en de oorlogspassages. Maar ik neem op jouw gezag direct aan dat die een vertekend beeld geeft. (Moest nogal lachen over het verslag van haar examendag, met al die vakken op één dag).
… HOGE MOF DOODGESCHOTEN op de Verspronckweg …
de daarop volgende nacht is dus de hele Haarlemse Joodse Raad opgepakt als ‘ wraak ‘ + nog 1 persoon, wiens portretje nu nog even op mijn tafel staat – de meest vergeten verzets’held’ ever. De volgende dag het hele clubje afgeknald op een plek, die jij onlangs ook nog gevonden hebt in de duinen. Het Wed is weer ‘ vrij-gegeven ‘ evenals de Oosterplas.
We mogen niet mopperen, vind ik. VRIJHEID – BLIJHEID … een dankbare groet dus van Julia DJH * 5 5 1955
@Wim Cerutti Het inzicht is het verloop van de oorlog van Miep is gering (kan ook niet veel anders bij een 15-jarige)
Vijftien jaar. Dat is precies de leeftijd van Anne Frank.
Wat zijn we weer streng. En inderdaad ja, een heus staatsexamen op de mulo, met vreemde correctie en alle mondelingen op één dag en dan de uitslag zonder poespas ter plekke als standrechtelijke executie( om even in het narratief te blijven)