Mijn laatste keer

‘Het onverwachte, het broeierige, het groots en meeslepende, de hemel bestormen, veroveren. Of in elk geval het idee dat zoiets kan gebeuren.’

Die man had schrijver moeten worden, dacht ik toen ik gisteren las over het ‘kroeggevoel’ van Ronald Giphart. In NRC verhaalt hij van de avond van 14 maart (the eve of the lockdown, RaDa-reda), toen hij met vrienden een fles Chassagne Montrachet deelde in bistro Madeleine.

‘Een zeer complexe wijn‘ volgens kenners, maar het ging Giphart om het savoureren van de laatste ons door de epidemiologen gegunde horeca-uurtjes.

Suggestie voor de krant: zijn er al weemoedige herinneringen opgetekend van automobilisten over hun laatste recordfile? Die avond waarop alles perfect georkestreerd samenkwam (wegwerkzaamheden, natte sneeuw, een kettingbotsing en overstekend Kerst-wild)… De nijdige claxon-improvisaties, wanhopigen die via ventweg en zompige akkers een afslag probeerden te bereiken… ‘God, wat mis ik dat!’

Nou ja, we hebben allemaal onze mini-serie ‘de laatste keer’. Mijn eigen laatste cafébezoek was op 8 maart in die nieuwe Uiver tegenover de Toneelschuur (toen die vrouw naast mij onbedaarlijk hoestte). De huisdichteres herinnert zich hoe zij en ik onze laatste handdruk kregen/gaven. Begin maart. De meubelstoffeerder bracht onze opnieuw beklede stoelen. Zó mooi gedaan, zó goed gelukt dat – korte wederzijdse aarzeling – shillyshally, shillyshally – doe-ik-het-of-doe-ik-het-niet? – nee, het zou al te bot zijn om… – ach, vooruit! (Hij had een goede, ferme handdruk, voor wie het weten wil. Handen die wat kunnen!)

Aan mijn laatste buitenechtelijke omhelzing werd ik onlangs herinnerd. Een vrouw die ik al veertig jaar ken. Ouder dan ik; ze woont alleen, in Amsterdam. Lange tijd hadden we geen écht warme band, maar (hoe het komt, komt het) het afgelopen jaar was er een onmiskenbare toenadering/beginnende vriendschap. Onlangs belde ze. Ja, ook zij hield zich religieus aan alle corona-geboden. “Trouwens, weet je wel dat jij de laatste geweest bent die mij heeft aangeraakt?” Ik had wat hulp nodig, maar toen ze het vertelde wist ik het weer. Een gure avond, we kwamen uit een theatertje, samen met de huisdichteres. Een beetje speciaal voelde hij toen al, die omhelzing – er werd iets beklonken of bekrachtigd. Maar van de speciale status die hij nadien kreeg, had ik toen nog geen vermoeden.

P.S. Born again-blogger iamzero heeft zo zijn twijfels over het kroeggebeuren van straks. Zie Checkgesprek.