Mijn favoriete risicobejaarde was aan het opruimen geslagen en had een grote witte envelop aangetroffen. “Jouw tekeningen van vroeger.” Zij vond ze echt leuk. Er was een stapeltje schriftblaadjes met nonchalante aantekeningen (Duits, natuurkunde), gelardeerd met mijn droedels: gedrochten, monsters, insecten, arabesken, karikaturen. Sommige inderdaad geinig.
Ook A3-vellen met oostindische inkt waarop ik mijn fantasie had uitgeleefd. Ik herinnerde me de bevlieging; het plezier waarmee ik inktklodders uiteen blies en het resultaat verwerkte in mij ‘kunst’. En voelde tegelijk een vaag onbehagen, alsof ik (vijftig jaar na mijn jeugdzonden) alsnog gearresteerd zou kunnen worden wegens plagiaat, want qua stijl deed het wel erg denken aan de generieke jaren-zestig-underground-LP-hoes. Psychedelisch, weetjewel.
Vanochtend schoot de naam Vali Myers me te binnen, een Australische kunstenares wier werk ik kende uit de Avenue (het tijdschrift). Ja, zij was eerst – ontkennen baat niet. En tot mijn schrik, zag ik op de achterkant dat ik al twintig was toen ik die vis tekende. Achteraf bezien had ik me misschien wat sneller moeten ontwikkelen, maar ik kan mijn persoontje van toen daar niet meer op aanspreken. Levensmanagement… het zal altijd wel een probleem blijven.
Ik zet de tekeningen hier neer. En ga straks eens kijken of er nog ergens een potje niet versteende inkt staat. Als het RaDa de komende zes maanden niet verschijnt, heb ik een hobby.
…of illustrator van de Huisdichteres geworden?
@Cees: Die maakt zelf erg grappige tekeningetjes (dus als er nog eens een luxe editie komt, heeft ze mijn hulp niet nodig).
Ah, de zogenaamde oostindische inktvis.
🤩