Vijftegelsamenleving

‘Vijf tegels’ afstand houden, stond overal langs het perron, op speciale gele tegels. Donderdag ging ik met de NS naar Woerden, mijn eerste treinreis in de vijftegelsamenleving.

Mijn mondkapje (pas 1 juni verplicht) zat onderin de tas, de huisdichteres pakte het hare nog voor Heemstede-Aerdenhout toen iemand vier meter (13,3 tegel) verderop in de coupé luidruchtig iets met snot deed (zijn eigen snot). Er was voor iedereen net genoeg plek bij de groene stickers aan de raamkant die de beschikbare plaatsen markeerden. Oh, mochten wij als gehuwde virusdelers wel naast elkaar in het tweezitje, of zaten we dan te dicht bij het gangpad? Er was geen conducteur om het aan te vragen; ik bedel niet om een boete, maar in zo’n onwennige situatie zou je je kunnen voorstellen dat ze het tot hun taak rekenen…

In Leiden stapten we over. Op perron 1 stond één mannelijke passagier. Stevig postuur. Grote bos krullend haar, omzwachtelde mond en neus. De Bedoeïen sprak ons blij verrast aan. We kenden elkaar! Een van die leuke, toevallige ontmoetingen die het leven in de anderhalvetegelsamenleving zo tintelend en enerverend maakten. Aardige vent, van alles te melden, vol ideeën. Maar door/tegen die sjaal praatte het niet lekker, dus we gingen al snel ieder naar een eigen coupé. Gelukkig, deze trein was vrijwel leeg.

De terugreis maakte ik alleen. Weer was het rustig en bij Bodegraven belichtte de ondergaande zon de weilanden zo vakkundig dat ik mijn boek weglegde. Het aangename ritme van de rails riep herinneringen op; een rudimentaire routeplanner ergens diep in mij wilde de reis verlengen, via Leiden naar Utrecht, Zwolle, Groningen… Scheemda, Bad Nieuweschans?!?

Die gelegenheid laat nog even op zich wachten. Volgende week eerst die arme forenzen en dan de driestste dagjesmensen en als de tweede coronagolf er dan nog steeds niet is, ga ík pas weer. Dus waarschijnlijk was deze eerste keer voorlopig ook Mijn Laatste Keer