Als ik érgens aan zou moeten werken is het wel dat ik het zo moeilijk vind om aan mijzelf te werken. Hoeveel pandemieën heb ik nodig alvorens ik me ertoe zet Fins te leren, meubilair te restaureren, het spinet te bespelen of laaglandorchideeën te kweken? En dat liefst dagelijks, met toewijding, geduld en concentratie?
Nou ja, ik heb nu in elk geval een yogamatje gekocht. In een vorig lichaam (50 jaar geleden) legde ik mijn handen zonder gekreun en gekraak van gewrichten plat op de vloer. Het had geen praktisch nut, maar ik kon het. Nu moet ik soms al stretchen voor ik mijn pantoffels aan kan trekken.
De aanschaf van die mat alleen zal niet helpen. Hij moet uitgepakt, ontrold en dan moet ik er ook nog op. Maar toch… Vorig jaar las ik bij Oliver Burkeman dat veel beginnelingen te ambitieus zijn. De hardloper stelt een strak schema op, forceert zich, raakt geblesseerd en ontmoedigd, enz. De voorgestelde benadering ging uit van de vermoeide, futloze sporter. Het principe is simpel. Stel vooraf geen eisen aan jezelf, maar doe in ieder geval iets. Hoe onbeduidend ook. Als je geen zin hebt om te trainen, zet dan toch je Nikes klaar. En als ze er toch staan, kun je ze ook wel even aantrekken. Al draag je ze alleen maar binnenshuis. Of wandel in je sportkleding naar de brievenbus en dan – als je het opbrengt – op een sukkeldrafje terug. En als je een ritme vindt, kan een rondje singel ook nog wel. Het idee is eenvoudig en op veel terreinen toepasbaar.
Ik was eigenlijk helemaal niet van plan een mat te gaan kopen, maar liep gisteren lekker door de regen en passeerde een yogawinkeltje met een hele etalage vol met van die rollen. “Heeft u voor mij een matje speciaal voor amrisjatoenjar-yoga?” blufte ik. Nee, niet, ik legde het uit van die pantoffels. “Dan pak ik wel een beginnersmatje voor u”, zei het meisje met een glimlach waaraan iedere stramheid ontbrak. Ja, wrijf het er maar in, dacht ik toen ze naar het magazijn liep. De souplesse van een kat. Ze had minstens twee keer zoveel chakra’s als ik en 0,0% stoorstoffen. Ook haar zenuwen moesten sterk zijn om die weeë pingelmuziek de hele dag te kunnen verdragen.
De mat staat hier nu stijfjes in de hoek. LOVE GENERATION staat op het etiket. En PRACTICE, PRACTICE AND ALL WILL COME.
Raar; hoe komt het nou dat ik, bovenstaande lezende, steeds aan Monty Python moet denken en zo benieuwd ben naar jouw yogapakje?
@Cees: Er moet wel iets te Rada over blijven…
Wat Cees al opmerkt, in het Love Generation yogapakje Marius. Graag foto. Op die mat.
@Paul: petitie.nl ? (En soms zijn je eigen fantasieën echt beter, geloof me)
Ik begon met mensen met Lundiakasten uit mijn omgeving te weren, toen die met een Yoga matje, zo schiet het wel op.
@Henk Sloos: Vergeten! Dat Lundia-stukje had ik 13 jaar geleden willen schrijven, maar er kwam iets tussen… #werkenaanquarantaine
Wat schattig, Marius : een BEGINNERSMATJE ! Hoe DAPPER ! Ik ben nu al heel TROTS op je ! JDJH
@Henk Sloos: Inmiddels wordt ik op Facebook bestookt met Lundia-reclames… Je wordt bedankt!
@Julia: Dank – jij bent positiever dan de meeste spiergroepen, die protesteren massaal!
Sporten en de moderne mens is inderdaad nogal eens een moeizame combinatie.
Mijn ex-zwager, weliswaar vijf jaar ouder dan ik, heeft twee versleten heupen en twee versleten knieën als gevolg van een half leven al te ambitieus hardlopen. Zelf constateer ik, dat ik voorlopig goed wegkom met mijn twijfelachtige moraal qua hardlopen. Ik doe het namelijk ook wel eens, met de nadruk op “wel eens”. Als ik loop dan overdrijf ik niet. Ik heb niks met schuim op de mond, of het snot voor de ogen. In essentie ben ik tamelijk lui. Beginnen met een rondje van 2 km. met ongeveer 10 km/u. en als ik dat een paar keer gelopen heb twee keer dat rondje. En dat dan twee tot drie keer per week.
Dat neemt niet weg dat het een goed effect heeft op je lichamelijke en psychische gesteldheid. Zeker als je het een paar weken of maanden weet vol te houden.
Maar ik ben het nooit ècht leuk gaan vinden. Als er een vakantie tussendoor komt of iets anders dat mijn normale ritme even onderbreekt, dan loop ik soms maanden weer niet. Maar misschien is dat ook m’n redding. M’n knieën zijn op 66-jarige leeftijd nog goed.
Kortom: die yoga van je zou zoiets kunnen worden. Je doet het een tijdje en dan weer ‘s een tijdje niet. Eigenlijk niks mis mee. En niet overdrijven.
Nu nog even over die Lundia kasten. Wij slepen al pakweg dertig jaar een verzameling Lundia-spul met ons mee. Het heeft ondertussen in een aantal verschillende woningen en in allerlei verschillende configuraties gestaan.
Maar daarmee hebben wij (mijn vrouw en ik) ons hopeloos gediskwalificeerd, begrijp ik nu..
@Hans Valk:
Over mijn eigen hardloopverleden (best fanatiek) schreef ik twee stukjes:
https://www.dagklad.nl/2016/08/01/man-van-glas/ (en na die blessure geloofde ik het verder wel. Hoewel…)
En https://www.dagklad.nl/2013/10/11/loper-in-ruste/