Het RaDa draagt de culturele sector een warm hart toe. Tegelijk word je soms een beetje mismoedig van alle goedbedoelde inspanningen en initiatieven. In een nieuwsbrief van het Frans Hals Museum zag ik het volgende.
Ik kreeg de ‘barista in de binnentuin’ niet meer uit mijn hoofd. Dit gedicht is mijn poging die treurige frase uit te drijven.
Latte Art
Barista in de binnentuin,
Wie had dat kunnen hopen?
De ergste crisis is voorbij,
Het Frans Hals mag eindelijk open!
Barista in de binnentuin,
Ik schenk tussen haag en heester.
Noem het een roeping zo u wilt,
Maar het moest van Ann Demeester.
Barista in de binnentuin,
Ik draag een hip gilet.
De Gouden Eeuw is mijn favoriet,
Abstract gaat boven mijn pet.
Een barista in de binnentuin,
Brengt koffie en kunst tezamen;
Voor het clair obscur in mijn beste werk
Zou Rembrandt zich niet schamen.
Een barista in de binnentuin,
Dat voelt voor velen niet pluis.
De enkele waaghals die hier komt,
Neemt koffie mee van huis.
Een barista in de binnentuin
Is verplicht op corona getest.
Maar hoe ik ook glimlach en koketteer,
Men mijdt mij als de pest.
Bar is het in de binnentuin,
De motregen valt gestaag.
Ik poets mijn filters, polijst de bonen…
Hoe laat sluiten we vandaag?
Bars word ik in de binnentuin,
Mijn espresso lijkt slappe latte,
De cappuccino zit vol prut
En alles valt uit mijn jatten.
Barista in de binnentuin?
Ann vond mij daarvoor het type.
Maar rillend meld ik mij nu af
‘k Heb ouderwets de griep.