Het tweede kunstbeen

Eergisteren plaatste ik hier Kunstbenen , over het standbeeld langs de Delft.

Met wat beeldenstormhumor van het soort waar ik waarschijnlijk alleen zelf vrolijk van word en een vraagtekentje – want wie was de maker? Ik legde het neer in de Facebook-groep ‘Je bent Haarlemmer als…’. Menig stadgenoot vermaakte zich net als ik met het bedenken van melige bijschriften. De naam van de kunstenaar bleef echter lang in het ongewisse. Wel wist iemand dat het ging om een beeldenpaar dat voorheen bij het CIOS-terrein Duinlust stond te staan, als inspiratie voor de studenten lichamelijke oefening en eerbetoon aan legendarische verspringer Bob Beamon, wiens wereldrecord van 8,90 m bij de Olympische Spelen van Mexico in 1968 bijna 23 jaar standhield.

Precies 8,90 meter was/is daarom de afstand tussen de twee beelden, waarvan het ene de landing voorstelt en het andere de afzet. Zie hieronder. Ten lange leste leverde iemand op FB een verwijzing naar www.haarlemsbeeld.nl met de naam van de kunstenaar: Marc Bruna, die het vervaardigde in 1985.

En nu we toch in dat hoekje van de stad zijn en het over sportprestaties hebben: de beeldengalerij met Haarlemse idolen staat er erg bleekjes bij. Ruud Wielart is een twijfelgeval, die had nooit veel kleur op de wangen. Maar Tom Okker is een schim van zijn oorspronkelijke verschijning, Rob de Ridder kan ook wel wat pigment gebruiken en de glimmende schedel van Ruud Geels is opgelost in het niets.

P.S. Dat komt ervan! Gisteren had ik ineens Equestrian Statue (ruiterstandbeeld) van de fameuze Bonzo Dog Doo Dah Band in mijn hoofd. Lang niet hun beste nummer, maar toen ik het bekeek op Yoututbe doo-dahde ik van clip naar clip.