Stoepkruid

‘Pick your battles‘ is zo onderhand wel ingeburgerd, geloof ik (in de zin van ‘maakt je niet druk over wissewasjes of ga geen conflicten aan die je toch verliest’), maar ik zie daarnaast kansen voor ‘pick your misery‘.

Uit de aangeboden ellende in de ochtendkrant stel ik dagelijks een menu samen met corona als vast onderdeel en (afhankelijk van de vangst van de dag) de verloedering van Amerika of het verval van het steeds minder verenigd Verenigd Koninkrijk. Zoals sommige koks nooit witlof of koolrabi gebruiken heb ik ook mijn blinde vlekken op de globe. Het zijn de moedeloos makende brandhaarden: Afghanistan, het Midden-Oosten, Venezuela. In dat lijstje hoort ook Syrië, maar vandaag maakte ik een uitzondering. In NRC Next staat een artikel over dat beklagenswaardige en nog steeds onrustige land, waar 85% van de bevolking onder de armoedegrens leeft. Een afgrijselijke foto trok mijn aandacht: het gebombardeerde Aleppo in 2018. Een man loopt langs wat eens een gevelrij was, met achter de puinhopen het karkas van een stad.

Als ik klaar ben met de krant laat ik mezelf uit, in mijn gewaardeerde nuftuttige, speltminnende bakfietsmoederbuurtje. Het contrast voelt haast obsceen – de eerste vijf huizen waar ik langskom zijn boven de voordeuren verbonden door een strook gepamperde roze rozen, bij het bloeien geholpen door een onzichtbaar zorgstelsel van haken en latjes. Is ‘snoezig’ nog een woord?

De regen van vannacht heeft veel krijtsporen van het trottoir gewist, waaronder ook die van een nieuwe rage, botanical chalking.

Het is een sympathiek project, waarbij plantenkenners de stoepflora van een naam voorzien. Tuinvlieders als campanula, maar vooral wilde planten die tussen twee tegels een bescheiden bestaan proberen op te bouwen. (Voor wie geïnteresseerd is, volg @stoepplantjes op Twitter of kijk bij de Leidse Hortus.

Zelf lijd ik aan dysbotanie, dus ik denk niet dat ik zevenblad en duizendknoop ooit uit elkaar zal kunnen houden. Maar wat ik wel merk is dat ik sinds dit initiatief beter kijk. En soms teleurgesteld ben als ik geen bijschrift vind.

Het leven is ingewikkeld, beste Raarlemmers, met groene of dorre vingers. Ik bedoel, je moet er niet aan denken dat iemand uit Damascus of Raqqah het RaDa leest en dan het bordje in dit perk ziet: ‘Pas Op! Wij proberen hier te groeien. Dank je wel!’