Nee, ik heb niet naar Johan Derksen gekeken bij Veronica Inside. Ik had even mijn bekomst van mensen met meningen. En ik moest eerst Karst nog verwerken.
We waren neergestreken op een terras in de stad en hij kwam glunderend naar ons toe. Jaar of zestig, buik ontspannen vooruit. Biertje in de linkerhand, de rechter uitgestoken. We wisten dat hij iets te vieren had. Toch, die hand wimpelde ik af. Hij schamperde wat, maar het werd me niet zwaar aangerekend. “Geloven jullie er wél in?”
Dat preciseerde hij. “Kennen jullie iemand die eraan gestorven is?” Ik kende er wel 400.000, wereldwijd – nou ja, niet allemaal bij naam, maar toch. Wij wilden er geen intellectuele krachtmeting van maken, leve de luchtigheid, maar dat mislukte, al na een paar zinnen veranderde het karakter van het gesprek. “Op het Malieveld is het anders ook een lekkere teringzooi.” Hij wilde er iets mee betogen, iets urgents, al begreep ik niet goed wat. Zijn gezicht verhardde en het lukte me niet hem los te kietelen. Wij waren al ingedeeld. Bij ‘de anderen’.
En daarmee hadden wij hem ook ingedeeld, bij de rancuneuzen en roekelozen. De confrontatie voelde onaangenaam, de tegenstelling onoverbrugbaar. Gelukkig moest hij een vriend begroeten en toen wij weggingen zwaaiden we naar elkaar. Het is heus geen beroerde kerel en hij heeft veel meer onder de crisis te lijden dan ik. Met Karst kom ik er wel uit, ondanks die plotseling zo verbeten kop van hem. Niettemin, het voorval houdt me bezig. Ik moest denken aan periodes die mijn generatie alleen uit de geschiedenisboeken kent. Gedwongen keuzes: ‘als je niet voor me bent, ben je tegen me.’ En ook aan die honderden wilskrachtige nano-kikkertjes bij Het Wed, die vol overtuiging op het water af renden, of juist ervandaan. Hun richting gekozen.
PS. Meer over de drukte op het Malieveld bij iamzero.
PPS. Gisteren waren we op het strand bij IJmuiden. Ditmaal geen meisop maar deze proeverij van kwallen.
‘Go with the flow’ is ook niet alles
En ten slotte het collectief ‘Delfts blauw’
Wat herken ik dit naadloos. En wat ben ik blij dat ik een keer lees dat anderen dat ook zo overkomt. Er is nog een subtielere variant: dat goed bedoelende mensen je laten weten “dat je het wel erg zwaar opneemt”. Met een therapeutisch doorgrondende blik.