Je schijnt je droomleven te kunnen regisseren; het brein zo dresseren dat het Netflix-waardige verhalen opdist. Zo ver ben ik nooit gegaan, al heb ik me hier eerder ontevreden betoond over mijn eigen slome nachtprogrammering.
Zo droom ik als gepensioneerde af en toe dat ik voor de klas sta (vaak zijn er boeken zoek, of proefwerken); ook was er die keer dat ik als 58-jarige een profcontract tekende bij FC Barcelona. Hoe gênant wil je het hebben? Afgelebberd worden door een eland is ook niet alles, maar dat had tenminste nog iets oorspronkelijks.
Goed, vannacht heb ik dan – eindelijk sensatie! – een man vermoord in mijn slaap, met een enorm koksmes. Ik weet niet wie en waar hij het aan verdiend had, maar de urgentie herinner ik me levendig. Ik had een missie. Als door een onzichtbaar koord werd ik naar het slachtoffer getrokken. Het slapende (dromende?) slachtoffer, dus moed had ik er niet voor nodig. Mijn Krimi speelde zich af in een vervallen pension, waar ik zelf ook verbleef. De sfeer was Pinteriaans, er woonden mannen van laag allooi, met van alles op hun kerfstok.
Toen ik het mes tussen de ribben stak verwachtte ik meer weerstand (een ervaren moordenaar was ik dus niet), ik hoefde weinig kracht te zetten. Het was een cleane moord, al zeg ik het zelf, zonder bloedfontein of vlees-muhamarra Het lastigste kwam pas daarna. Ik wilde vluchten van de locus delicti, maar had lichtbruine leren puntschoenen aan met erg stijve veters. Het lukte me niet die te strikken en de kans om aangehouden te worden steeg met iedere mislukte poging.
Daar hield het op. Nou ja, vannacht ga ik weer slapen. Mocht het een serie worden, hou ik jullie braaf op de hoogte. Behalve als er iets veranderd is in mijn inborst en ik mijzelf geregeld likkebaardend betrap bij Dille & Kamille, bij de messensets.
Hoofddorp
Akkermelkdistel.