Ga naar de inhoud

Eloi (1)

Als Maxim Februari een column schrijft, komt het instemmend knikken bij mij vaak als vanzelf. Vorige week had hij het over kinderliteratuur, die in vervlogen tijden de jeugd ‘vaccineerde tegen het kwaad’. Het ging er in vroeger eeuwen weinig sentimenteel aan toe: in Piet de Smeerpoets fikt een onvoorzichtig meisje tot aan haar sokken af (eigen schuld, dikke bult) en een hardvochtige kleermaker amputeert de duimen van een duimzuiger.

 

 

In onze softe opvoeding worden slechtheid en gruwelen waar mogelijk uit het leven van kinderen weggefilterd. Februari’s betoogtrant is te subtiel om er hier recht aan te doen (hier staat de column in zijn geheel), maar hij vreest dat het eenzijdige dieet van lievigheid en verantwoordelijkheidsbesef dat we kinderen voorzetten hen onvoldoende toerust voor het ‘echte’, soms brute en onrechtvaardige bestaan.

Ik moest denken aan een derde klas een paar jaar geleden, waar ik de leerlingen vroeg iets te schrijven over hun hevigste vechtpartij of gemeenste ruzie. Niet van de afgelopen week, maar uit hun 15-jarig leven. Verwarring en paniek! De meesten bleken nooit echt gevochten te hebben! Menens, bedoel ik – met bloed, snot, modder, knietjes, kopstoten, blauwe ogen. Bij het gamen maaien ze vijanden met honderden tegelijk neer, maar het lijf-aan-lijfwerk kenden ze niet uit eigen ervaring. Ik was onthutst. Wat waren dat voor wereldvreemde wezens?

Voer de dienstplicht weer in! Maak kooivechten en olieworstelen een verplicht vak op de peuterschool! Breng het sado-masochisme terug in het verhaaltje-voor-het-slapen-gaan! Dus die column was koren op mijn macho-molentje. Maar ja, hoe gaat dat met instemmend knikken?

Zondag…[knip]

…………………………………………………………………………………………….

[perforatie]

Help, het stukje wordt te lang. Dus ik kap en dan lezen jullie later waarom de RaDa-redacteur voor een uurtje een redactrice wilde worden.


 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *