Eloi (2)

Het eerste deel van dit tweeluikje staat hier: Eloi (1)

Mag ik een geslachtsverandering? Even een uurtje trans en dan fluks weer terug naar cis? Deze verzuchting slaakte ik gisteren. Schrijf als oudere man over een betoverend mooi meisje van veertien en Humbert Humbert en zijn nymphet Lolita zijn in dit verdorven tijdgewricht niet ver weg. Na een kwartier ploeteren voelde ik me gisteren als een Shell-CEO die een toespraak houdt in het Greenpeace-hoofdkwartier of de laatste slavenhandelaar op de koffie bij Black Lives Matter.

Ja, jullie zaten mij in de weg, anders zo dierbare lezers. Dus maakte ik een knip in Eloi 1, pal na de stelling dat de jeugd baat zou hebben bij wat meer wreedheid en frustratie in de opvoeding. Dat jullie dat vast wisten.

Nu het vervolg: zondag zat ik met Sylvia en twee vriendinnen bij Loef, op Schoteroog, aan de Mooie Nel. Het was in allerlei opzichten een belangrijk samenzijn, met zowel luchtige gespreksonderwerpen als zwaardere kost; er werd gevierd, getreurd, vooruitgekeken, beklonken, bekrachtigd. We wilden het ogenblik vastleggen en na een paar krampachtige kwartetselfies vroegen we hulp aan twee jonge meisjes die toevallig langstrippelden om te gaan zwemmen.

Dat ze hielpen verbaasde niet, wel de manier waarop! Geduldig, lief en onbevangen. Zonder aanstellerij of raffinement. Ze waren alle twee mooi, maar degene die de foto nam had ogen met een zeldzaam hoog wattage. Intens stralend en volkomen onschuldig (ja, geloof mij, onschuldig!). Ik was vertederd.

En gelukkig was ik (al dan niet dirty old man) in goed gezelschap. De anderen zagen het ook. Waar waren die lichtgevende elfachtige wezens opgegroeid, vroegen we ons af, dat ze (in onze groezelige wereld) zo puur en zuiver waren gebleven? Welke anti-aanbaklagen hadden die ouders aangebracht? Was er misschien toch iets te zeggen voor die weeë moderne opvoeding, waarin het Kwaad afwezig was?

Of… Of… Ik ben er niet uit. Toen ik Maxim Februari las, moest ik denken aan het aloude boek van H.G. Wells, The Time Machine, uit 1895, waarin de tijdreiziger een ontmoeting heeft met de Eloi: sierlijk, speels, naïef en hedonistisch; helaas ook gespeend van ambitie en daadkracht. Als een van hen in de rivier verdrinkt komen ze niet in actie. (Al het vuile werk laten ze opknappen door de aapachtige, ondergronds levende Morlocks.)

Maar zo kwamen die meisjes bij Schoteroog beslist niet over. Die zouden – ik twijfel er niet aan – met een gracieuze duik in het Spaarne springen (ze hebben hun diploma ‘reddend zwemmen’), de drenkeling met vereende krachten aan wal brengen en terstond bij bewustzijn brengen (ze hebben hun diploma ‘reanimatie’). En nou mogen jullie er zelf verder over nadenken.