Heer, dank u dat zij niet zijn zoals ik (Marijas 4: 3-4).
Gisteren gewaagde ik hier van een putlucht en mijn laffe vlucht naar de duinen. Gekscherend begon ik mijn stukje met een fictieve ondergrondse zoektocht naar de oorsprong van de meur/malodeur.
Maar anderen (buren veronderstel ik) hadden kennelijk direct alarm geslagen bij het landelijke putluchtoverlastmeldpunt. Of zitten er in het riool sensoren of gedresseerde ratten die onverwijld verbinding zoeken met Van der Valk + De Groot? Hoe dan ook, vanochtend (ik zat nog aan de havermout) klonk er aan de straatkant een aanhoudend antropogeen geronk (over ‘antropogeen’ later meer [en ik moet oppassen voor een overkill aan haakjes{dat leest niet lekker}]).
Er stond een enorme, smetteloos gele truck op de hoek en twee bijbehorende mannen die van wanten wisten, bedienden zuigers, blazers, poerders, meetapparatuur, camera’s. Nee, ik pretendeer niet te weten wat ze uitvoerden, maar ze waren daar. En deden dingen. Nog geen 24 uur nadat mijn neus registreerde dat er iets loos was en ik me overgaf aan berusting! Ik heb ze niet lastiggevallen met mijn lekengeleuter en domme vragen. Ik heb me alleen vergaapt aan de ‘hardware’ en me erover verwonderd dat zulke machtige machinerie het hele weekend klaar stond om uit te rukken. Ik hou van dat soort materieel (zie ook De Wraak van Growepa uit 2008).
En nu dat ‘antropogeen’ nog. Door de mens veroorzaakt – in die zin is het woord breed toepasbaar, maar vanochtend stond er in NRC een interessant stuk over seismic noise en ‘seismische verstilling’. Tijdens de eerste weken van de corona-crisis profiteerden seismologen, die de bevingen van de aarde bestuderen, van het feit dat hun waarnemingen door verminderde menselijke activiteit (autoverkeer, horeca, vliegtuigen) veel minder vervuild raakten. Zelfs op 100 meter diepte, in afgelegen gebieden, waren er verschillen. Zoals de muis zei tegen de olifant: wat stampen we lekker!