‘De toekomst kan wachten’ beweerde de PAVOHOVAHA (die zijn tijd ver vooruit was) in een ver verleden. Maar gisteren hadden wij een wandeling afgesproken met mijn nichtje, dat in het Utrechtse Science Park woont en wiskunde studeert.
Het voelde een beetje als een tijdreis. Van Utrecht CS zoefden we met een fonkelnieuwe tram richting Uithof. Daar werd de blik eerst getrokken naar het futuristische Casa Confetti, studentenhuisvesting.
Het gebouw lijkt gepixelleerd, vanuit de verte. En zelfs weerspiegeld in de ruiten van de Hogeschool Utrecht houdt de kleurenrijkdom stand. Hoe hip wil je het hebben?
Daarna liet Lianne ons haar kamer zien. ‘Daarboven, op de vijfde verdieping, 27ste raampje van links.’ Nou ja, zoiets. Het gebouw had van buiten veel weg van een afgedreven stormvloedkering van de Deltawerken, maar het interieur (ze had haar kamer aan kant gemaakt) viel alles mee.
Die hele campus beviel me wel. Door vakantie en corona waren de bèta-blokkers dun gezaaid, maar er was ruimte en er was groen (op een gegeven moment kwam zelfs een anachronistisch aanhangertje met schapen langs).
We volgden de Route Beerschoten richting De Bilt en Bilthoven, 12 kilometer door een prachtig, gevarieerd boslandschap, met beukenlanen, een berceau (laantje waarbij de boomkruinen een soort tunnel vormen), een beeldentuin en een diep gelegen vijver. Zeer aanbevolen! De terugreis met de NS was ouderwets, helaas. In Leiden stond bij vrijwel alle treinen op het info-bord ‘cancelled / rijdt niet’. Terug in het heden…