Het is de tijd van hondjes die door reislustige baasjes aan een boom in het bos worden gebonden. Potplanten die het in de hittegolf op eigen kracht moeten zien te rooien op het pleintje. En dingen die onbeheerd of onbevrouwd bij een container staan.
Als ding kan je zomaar een onding worden in de ogen van je eigenaar en als een te zwaar turnmeisje van 50,4 kilo bij het oud vuil worden gezet. Zoals deze… uh… dit…? Dit weesding in ieder geval, in de Tetterodestraat.
Ooit zal iemand er iets in hebben gezien; er zelfs blij mee geweest zijn. De kleur, de textuur, de vanzelfsprekende anspruchslose beschikbaarheid, dag en nacht. Was het een cadeau? Aangeschaft bij IKEA of een Blokker-filiaal? Of is het een gevalletje huisnijverheid en werd er dagenlang hard aan gewerkt met breipennen zo dik als bezemstelen?
Dus zo eindig je dan. Als ex-poef, of wat je ook was. Had je je zwakke plek maar niet bloot moeten geven, daar bij die liesbreukachtige uitstulping.
Maar ach, wie ben ik om de dingen te begrijpen? Bekijk het vanuit een ander perspectief en je ziet kracht en dynamiek; een USO (Unidentified Sliding Object), sluw ontsnapt uit een benauwde eengezinswoning en vastberaden op zoek naar soortgenoten, om zich voort te planten. Of naar een geheime locatie waar de overname van de wereld wordt beraamd. Poef!
