Geen Paniek!

Reddingsbrigadiers houden de roze flamingo’s goed in de gaten, las ik net in NRC. Hebben ze niks beters te doen, siste ik, heetgebakerd als ik ben dezer dagen. Hele scholen drenkelingen drijven hulpeloos af richting Doggersbank en Skagerrak en die gasten staan zich te vergapen aan het natuurschoon…

Goed, ik neem alles terug. Ze letten speciaal op opblaasflamingo’s die met bemanning en al door de mui naar dieper water worden gezogen, in gezelschap van een flottielje luchtbedden en gepofte zonaanbidders. De krant geeft een handig schema voor wie de pech heeft te worden meegesleurd alvorens hij een volgnummertje van de aanwezige redders kan bemachtigen: volg de pijl —–> ——>

Go with the flow had al een goede naam en dat is ook in dezen het devies. Steek je arm op om aandacht te trekken, maar probeer niet tegen de stroom in te zwemmen. Zo simpel! Net als dat je in een te water geraakte auto niet aan het portier moet rukken. Het verdient aanbeveling eerst rustig te wachten tot het water aan je lippen staat… En onder het natuurijs (voor jongere lezers: de vaste toestand van water, bij temperaturen onder nul graden Celsius) rond het wak waar je in bent geschaatst (Google dit zelf even, jongere lezers, ik blijf niet bezig!) bevindt zich een laagje lucht, genoeg om te ademen. Dus geen paniek! GEEN P-P-P-P-P-ANNNNNNIEK!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Behalve pretparken zouden er ook paniekparken moeten zijn, waar je zulke vaardigheden kunt trainen, samen met de vrije val in de lift en schuilen bij een aardbeving of kernramp. Overheid, doe iets! [Even mijn Spa Rood controleren op blauwalg, beheerst teugje en dan naar de ‘turtles’]

In New Scientist staat deze week een stukje over een onderzoek naar de oceaanreizen van zeeschildpadden. Welk navigatiesysteem stelt hen in staat om duizenden kilometers af te leggen en dan na de paartijd terug te keren naar hun eigen, soms piepkleine eilandje? Biologen hebben nu ontdekt dat dat systeem tamelijk ‘hit and miss’ is. Letterlijk. Ze zwemmen ruwweg de goede kant op, maar vaak missen ze hun eigen atolletje in de Stille Zuidzee compleet en keren dan (afslag gemist!) terug als ze aanvoelen dat ze te ver zijn.

Als ze per abuis tegen een ander eiland op botsen, blijven ze maar kort. Alsof je vanuit Maastricht geblinddoekt naar de Zaanse Schans moet lopen en dan bij Alkmaar denkt, nee, dit gaat ‘m niet worden, rechtsomkeert. N.B. Ze eten niet onderweg. Wat een vertrouwen om aan zo’n reis te beginnen. Zou er weleens een zeeschildpad in paniek raken?

Voor het volledige, ingewikkelde verhaal zie hier.