Grijs, roze en geel

Eens schreef ik hier over een fietsende man zonder achtervolgingswaan die meer dan een kwartier langs Bloemendaals lanen en dreven werd achtervolgd door een vorkheftruck. (Het bijbehorende filmscenario werd nooit geschreven…). Ja, die man dat was ik.

Dat voorval… uh… achtervolgde me verder niet, maar gisteren dook er een ander vervaarlijk bouwvoertuig op in mijn leven. Het was een klamme, blauwloze maandag; we wandelden door het heiïge Kraansvlak en brachten de middag in goed gezelschap door op het terras van een strandtent.

Onder de grijze hemel, weliswaar, maar de mussen waren er guitig en ons gesprek tsjilpte lekker door. Toen we twee uur later vertrokken hadden landscapers / sandscrapers een ravijn aangelegd met hun bulldozers. En het begin van een snelweg. Was er eigenlijk wel een opdrachtgever, of hadden ze er gewoon zin in?

Beneden, langs de vloedlijn, was alles nog even grauw, een beetje nevelig. Tot één, zéér filmisch moment. Paris Texas of iets van Alex van Warmerdam. Honderd meter van ons vandaan lichtte iets op in de grijzigheid. Een jonge vrouw in een knalroze badpak stak het brede, lege strand over naar de zee. Ze liep gracieus en doelbewust, zonder op op of om te kijken. Toen nóg meer kleur! Recht achter haar zette een knalgele shovel zich in beweging, krachtig en net zo doelbewust. Het gevaarte liep gestaag in op de vrouw. Het had iets mysterieus. Een paar seconden leek alles mogelijk. Was de bestuurder een maniak, die er al zijn hele leven van droomde een vrouw in een roze badpak te schaken in de grijper van zijn machine?

Uiteindelijk gebeurde er niets gruwelijks. En ook niks romantisch*. De Beauty bereikte de branding ongemolesteerd en dook in de golven. The Beast hield stil bij de waterkant. Had hij besloten dat hij alleen op knalgeel viel en niet op knalroze? Ik heb het niet nagevraagd. Het ging om dat ene beeld, die paar seconden daarvoor, dat alles mogelijk leek. Het moment vóór alles weer normaal werd.

(*Want voor hetzelfde geld was de werknemer van de gebr, Paap te Zandvoort met een bos roze rozen uit de cabine gesprongen in een bijpassende roze zwembroek om de baadster ten huwelijk te vragen. Je weet het maar nooit, beste RaD-lezers. In deze wereld. ).

Met dank aan Gonda Koster voor de derde en vierde foto.