De RaDa-reda verbleef een paar dagen buitensteeds, in Ommen om precies te zijn. Vrijdag wandelden we via de oever van de Regge naar de Lemelerberg. De herfst had de natuur naar behoren opgetuigd met bessen, paddenstoelen, noten, en het eerste bladgoud.
Alles prachtig, op een stuk na, waar acht rupsvoertuigen zoveel mogelijk herrie maakten en moedwillig de grootst mogelijke verwoestingen aanrichtten. Nou wil je als overgevoelig stadsmens graag sentimentelen over ieder geknakt twijgje en verjaagd roodborstje (ook in mij schuilt een Pieter Vonck), maar dit … “Die gasten kunnen zo solliciteren als houtvester bij Bolsonaro,” brulde ik boven het takkenlawaai uit.
Gelukkig, daar was het infobord! Het was kennelijk legaal. Niet dat die gevelde bomen en ontwortelde bosschages er wat aan hadden, maar toch… Het project beoogde het oude heidelandschap te restaureren. Iets met een te vruchtbare toplaag die afgeschraapt moest, opdat de oorspronkelijke flora en fauna weer een kans kreeg (heiderups, heidevlinder, heideroosjes, heideschaap, heikneuter).
Het toeval wilde dat ik gisteren (dank je, Nel!) met grote gretigheid begon aan een dit jaar verschenen boek van Auke van der Woud: Het landschap, De mensen: Nederland 1850-1940. Het behandelt de ontwikkelingen die het kleine Nederland in anderhalve eeuw maakten tot de op een na grootste landbouwexporteur ter wereld (na Amerika). In 1900 kende ons land nog het uitsluitend door gespuis bevolkte ‘onland’ van de Peel (met niets dan ‘mislukte voortbrengselen aan plantengroei’); bijna alle provincies hadden eindeloze zandverstuivingen (met expansiedrift); en ten slotte waren er de ‘tijdloze’ heidegebieden: Het landschap in vogelvlucht beschouwd zal zich voordoen als een uitgestrekte vlakte van doodsche, bruine heiden, waarop zoo hier en daar als groene vlekken de esschen oasen vormen met leven en groeikracht. (Esschen = bebouwde stroken)
Romantisch, die heide? Dat zag men destijds vaak anders. De mensch heeft de wouden vernield; in plaats van een bosch waarin een eekhoorn, van Delden in Overijssel tot Enschedé, zonder den grond te geraken konde voortspringen, werd Twenthe eene kale heide.
Bos > heide > bos > heide… Je zou er een cyclisch wereldbeeld van krijgen.
Hieronder een paar plaatjes van vrijdag.
Geweldig, die koeien. Zwart-Wit speelt vandaag uit tegen Bruin-Wit! Of andersom natuurlijk.