Nou, daar zitten we dan na de persconferentie: 17 miljoen symptomatische en asymptomatische losers en betweters bij elkaar en een regering die het ‘oplierende’ (?) virus met een hamer (?) te lijf wil gaan.
En nee, doe me een lol, we gaan hier op het RaDa geen potje Vooravonden of Nieuwzuren; jinekken en janken doen jullie maar elders. Voorlopig kan ik even geen meningen en zelfbeklag meer horen. Een Nationaal Silentium met onmiddellijke ingang zou misschien de beste therapie zijn voor ons land. Cold turkey, afgedwongen met VERPLICHTE knevels voor alle Nederlanders.
Was het toeval dat ik de afgelopen dag mijn toevlucht zocht in twee Vlaamse plaatjes- en geen praatjesboeken? Eerst Kamagurka’s Voorbij de grenzen van de ernst: afwisselend briljant, melig, nog meliger, onbegrijpelijk, obsceen, absurd en filosofisch. 360 pagina’s grilligheid en ongrijpbaarheid. En dat hoofd van Luc Zeebroek maalt, tolt en wervelt al 40 jaar op die manier zonder uiteen te knallen!
Het andere boek, Thuis, en niet elders is een eigen uitgave van Steffie van Cauter. Ook zij is lastig in een hokje te duwen: kunstenares, schrijfster, zangeres, filmmaakster. Mensch! Tijdens de lockdown zette ze losse schetsen op Facebook van haar ingevingen en (non-)belevenissen. Die zijn nu wegens succes gebundeld en sommige raakten mij echt, in hun eenvoud en directheid. Er is geen enkele poging tot technische volmaaktheid, sommige lijken met een tandenborstel geschilderd. En toch zijn ze prachtig. Wat zeker meespeelt is dat ik Steffie persoonlijk ken en weet hoe origineel en ontwapenend ze kan zijn (op Nieuwjaarsdag 2018 leidde zij ons langs de dokken van Gent en die Warmoes was van haar. Those were the days…). Nu er een ‘gedeeltelijke lockdown’ ingaat, kunnen deze twee tekeningen jullie wellicht als opkikkertje dienen, beste thuisblijvers.
Het boek is te bestellen.
Leuk stuk.
Kamagurkistan , Voorbij de Grenzen van de Ernst, was er eerder. Met tentoonstelling in Den Bosch in 2018. Maar goed dit terzijde.
Ja! Mooi!