A rolling stone gathers no moss, beweren de Engelsen en het idee is kennelijk dat een dynamisch, beweeglijk type als Mick Jagger door het leven rockt en rolt zonder onder de groene plaque der bedaagdheid te komen zitten. Ja, zó krijgt mos een slechte naam…
Ik liep bij het Ripperda-terrein (bij de Lanssiersstraat / Lansiersstraat) en zag dat het mos aldaar zijn best deed om de kade te koloniseren. De helderheid van het groen was het eerste dat me opviel.
En ze hebben daar bij de voormalige kazerne geen confectiebaksteentjes gebruikt. Er zitten groeven en geulen in, grillige littekens van prehistorische ijstijden (nee, dat is onzin, het zijn bakstenen); die ruimtes worden door het mos dankbaar benut. Zodat het soms lijkt of de mospatronen een code vormen die Turing een gemene hoofdpijn had kunnen bezorgen.
Zeker als je je fotoprogramma de kleuren automatisch laat aanpassen, zoals hierboven en -beneden, is het effect spectaculair en zie je dat de mossen hun eigen onverbiddelijke strijd om het bestaan voeren en daarbij de esthetiek niet uit het oog verliezen.
Ah… weten jullie nog dat ik ‘mosmuis’ (copyright de huisdichteres) had voorgedragen als woord van het jaar? En voor liefhebbers van langzaam groeiende levensvormen is er in dat stukje ook nog ‘lichen’ (spreek uit…).