Het brede spectrum der menselijke emoties en driften die je al dan niet deelt met eerdere generaties – zitten jullie er klaar voor op deze overbodige Derde Kerstdag? Want wat zou onze soort zijn zijn zonder 1) Vluchten voor noodweer 2) Te veel schransen en drinken 3) Vasten 4) Ontberingen 5) Plunderen en 6) Vrijwillig naar slechte kerstfilms kijken?
Vanochtend besefte ik ineens dat ik nog nooit geplunderd had (5). Het was – gelukkig misschien – een uitgesproken slechte dag om ermee te beginnen. Ten eerste woedde die agressieve storm Bella; bovendien waren de kerstdiners (2) nog niet geheel verteerd en een dagje op dieet (3) leek me geen luxe, maar toch… Mijn gedachten gingen uit naar al die roversbendes, horden, legers en kleine ondernemers die sinds de prehistorie de sensatie van het plunderen (5) hadden beleefd.
Ik kwam erbij door het juweel van een boek dat ik momenteel lees over het verslagen Duitsland vlak na de oorlog: Wolfszeit / Wolfstijd van Harald Jähner. Vanochtend was ik toe aan het hoofdstuk ‘Bürger lernen Plündern’; over uitgehongerde (4) mensen die binnendrongen in voorraadmagazijnen en daar in een roes van hebzucht alles meegraaiden wat voorhanden was – onnodig en onnodig. Over wijnvaten die in razernij werden stukgeslagen, waarbij sommige zatlappen letterlijk verdronken in de wijn (2, zo erg was het bij ons niet bij de kerstdis).
Dat ik die passage niet gisteravond al las, kwam door het noodweer dat zo hard tegen het dubbele glas beukte dat ik de wijk nam naar een andere kamer (1) en de tv aanzette. Ik bleef plakken aan de kleverige zoetheid van A Christmas Reunion. Ik had het eerste halfuur gemist en wist vijf minuten later al welk wee happy end er wachtte. Niettemin… toen RTL8 vlak voor de ontknoping het laatste reclameblokje inzette, wilde ik het obligate gelebber niet missen. Kijken naar kleffe kerstfilms (7), je kunt moeilijk beweren dat het een vormende ervaring is geweest voor homo sapiens. Toch, wat zegt het over de laatste paar generaties, dat we ons ieder jaar weer zo gewillig onderdompelen in dezelfde, slijtvaste wensdromen?
De biografie van Heather Clark over het in de kiem gesmoorde dichterschap van Sylvia Plath…., ook iets om vrolijk van te worden.
@O’Geer: Ik las eerst ‘a short life’ of Sylvia Plath’ ipv ‘the short life’. Maar hoe dan ook, 1100 pagina’s… (Niets ten nadele van haar schrijverschap!). Dat ‘Wolfstijd’ heeft – geloof het of niet – af en toe iets luchtigs en bevrijdends!
Je hebt me weer op een idee gebracht, Marius. En dat terwijl de recensie waar je eerste link naar leidt in de Volkskrant stond!
Duitsland na het ‘Stunde Null’.
Ook W.G. Sebald heeft erover geschreven in zijn boek over de de Duitse reactie op de verwoesting van de Duitse steden. In het Engels heet het ‘On the natural history of destruction’). Gaat deels ook over het overleven tussen de ruïnes, maar is verder in essentie een verhaal van ontkenning. Of misschien schroom om het Duitse lijden in het licht van al het andere grote lijden tijdens de oorlog überhaupt te durven benoemen.
Bedankt voor het onder mijn aandacht brengen van ‘Wolfstijd’!
@Hans Valk: Ja, ik heb ook eerder zo’n soort boek gelezen (alleen maar puin en lijkengeur); Wolfstijd is af en toe haast grappig. Ik noem maar wat: veel Duitsers maakten zich druk om het moreel verval door de zwarte handel en ‘vergaten’ de oorlogsmisdaden van twee jaar eerder (een andere vorm van moreel verval).