Sta ik ook eens op het toppunt van mijn roem…
Gisteren publiceerde Grote Broer het HD (en met name Nuel Gieles) een interview naar aanleiding van de literaire aderlating die deze stad te wachten staat als de huisdichteres en ik eind februari verkassen naar Wijhe. Helaas was er een dag eerder een dusdanig lekje in mijn ego geprikt dat het geen kans kreeg van geluk aan te zwellen tot zeppelin-achtige proporties.
Zondagmiddag beging ik een stommiteit. We hadden met een vriendin op een bank bij het Hildebrand-monument zitten keuvelen en tegen de schemering liepen we huiswaarts. Na tien minuten besefte ik dat ik mijn rugzak was vergeten. Mijn versleten leren Eastpack, die mettertijd de kleur van dorre herfstbladeren had aangenomen. Wij haastten ons terug, maar hij was al weg. We liepen nog een rondje langs de beeldengroep, die veinsde mee te zoeken. Helaas…
Ik (optimist/naïeveling) veronderstelde dat hij wel snel zou opduiken. Mijn naam was te vinden. Ook verder bleef ik laconiek: het verlies van een antiek mobieltje, waar jullie oma’s zich nog voor zouden schamen, leek overkomelijk en verder was ik alleen nog wat klein grut kwijt. Dacht ik. Ik verkende de websites waar Politie en Gemeente gemakzuchtig naar verwezen. De telefoon stond uit, dus traceren kon ik ‘m niet; ik blokkeerde de sim-kaart. En ook (het duurde even voor ik zo snugger was) belde ik de bank.
De volgende dag ging ik langs bij de Publieksdienst. Ik wilde een loket. Liever gezegd, ik wilde een MENS en niet het zoveelste scherm. Gewoon een beambte die mij verveeld of knorrig een formulier liet invullen en er autoritaire stempels op zette. Die mij de rijke oogst aan gevonden tassen liet zien, of troostend zei dat het gros van de verloren voorwerpen uiteindelijk wordt teruggebracht. Dat het soms een week duurt… De portier liet me echter niet binnen, riep iets over zijn schouder naar een collega en duwde me een rood kaartje in handen met de website waaraan de gevonden voorwerpen zijn uitbesteed: iLost.
iLost? Daar had ik al tien keer gekeken. Het kaartje voelde als ‘Get lost, you stupid idiot!’ Ik ging weer terug naar de Haarlemmerhout om tussen de herfstbladeren een herfstbladkleurige tas te zoeken. Koud! Ah… mijn handschoenen zaten ook in die vervloekte tas. Alle winkels waren dicht en om iets te bestellen had ik een bank-app nodig. Inmiddels was ik er ook achter dat mijn verrekijkertje in die rugzak zat, gekregen van de huisdichteres.
Van die websites die ik thuis steeds obsessiever bezoek word ik evenmin vrolijk. Als ik voor de zoveelste keer ‘RUGZAK’ typ, krijg ik aanwijzingen als ‘controleer de spelling’. Nee, er stond echt geen GURZAK of RUKZAG.
Steeds meer begin ik (op de toppen van mijn roem) me een onvolwaardig burger te voelen. Gefrustreerd kloppend aan digitale poorten en morrelend aan cybersloten. Het is niet anders. En ja, als de tas terug is, zal ik het hier melden. Jullie hoeven niet zelf te kijken bij iLost.
Wat stom!! Niet van jou, maar van de vinder, dat ie niet even een berichtje stuurt hiero. Valt me echt zwaar tegen van de mensheid.
@Brigit: Het is een wonderlijke wereld! Elke keer als ik kijk, kom ik ook die ‘Bruine zak geld’ weer tegen (zie plaatje).
Ik kon het zoeken niet laten, maar helaas niets gevonden. Toch een advies Marius.
Zoek niet alleen op rugzak maar ook op backpack, eastpack en vooral op eastpak. De laatste term is de correcte naam van jouw verloren rugzak.
@Adrie: dus van dat spellen was bij nader inzien een goede tip (Eastpack/Eastpak). (Ik dacht trouwens heel even dat je daar op handen en voeten kruipend in de bosjes was gaan zoeken.)