Sneeuwoogst

Nee, nee, ik ga niet schamperen over de met veel bombarie aangekondigde sneeuwval.

Ik geef toe, een blizzard was het niet bepaald – zo een met sneeuwduinen, gestrande automobilisten en bezweken dakgoten. Een iglo bouwen of een volwassen sneeuwpop zat er niet in. Vergeet de arrenslee. Er daalden helaas geen grote, luie vlokken traag naar beneden, aarzelend of ze wel echt wilden; het soort dat je uit de lucht kan happen.

Om een uur of vier spetterden er vlagen ongeorganiseerde koude piezeltjes langs het raam, alsof een verdieping hoger iemand het vriesvak van de koelkast schoon stond te schrapen. De natuur moest er nog even in komen, leek het, alsof ze het traditionele recept voor ‘grootmoeders sneeuw’ kwijt was. Ik sloeg er verder geen acht op, tot een uur later her en der gejoel en vreugdekreten opstegen. Winterpret, onmiskenbaar!

De straatstenen waren licht bepoederd, maar op de auto’s lag een centimeter (een halve centimeter?), net genoeg voor de liefhebber om een bal te kneden of iemand in te peperen.

Ik weet niet wie er opgewondener waren, de jonge ouders of hun hummeltjes & krummeltjes. Feest!!! Er werd gegild en geschaterd. Ze ravotten en stoeiden, zo lang de voorraad strekte. En toen de meeste sneeuw van de motorkappen en autodaken was geoogst, trok de meute verder naar een volgende straat, met nog ongerepte auto’s.

Sip einde: Over dertig jaar zullen die kinderen herinneringen ophalen aan de legendarische winter van 2021 – toen er nog echte sneeuw viel.

Of anders: Vanochtend was alles weggedooid. Maar stel dat de winter er verder niets van bakt dit jaar, dan pakken ze ons dat ene kwartiertje spontane uitgelatenheid niet meer af.