Avondklok

Ineens wilde ik gisteren een nachtwandeling gaan maken, nu het nog kan voor de avondklok ingaat. Zo kinderachtig! Want hoe vaak ben ik nog ‘s nachts buiten? En dan, wat is nacht nog in dit land? (zie Donker en Nightwalking)

Mijn memorabelste nachtzwalk was zo’n zeven jaar geleden, toen ik op 28 december was uitgenodigd voor een jaarlijks bierfestivalletje in de Haarlemse rivierenbuurt. Met pubquiz en varieté; begonnen als familiegebeuren en nu zaten ze aan zestig deelnemers, vrienden en bekenden van de stamfamilie. Als drinker was ik er out of my league, bleek weldra toen de speciaalbieren in straf tempo langs bleven komen. Een 4e klasse-amateur die inviel in de eredivisie. De laatste ronde besloot ik wijselijk te passen.

Na tweeën verliet ik uiterst vrolijk het zaaltje en nam een route langs de Jan Gijzenkade. Lopen moest ik eerst weer een beetje leren. Ter geruststelling sms’te ik het thuisfront: ‘temming geod, neemt axi naar hus‘, Bij de Rijksstraatweg kwam zo’n axi aanrazen. Ik stak zelfbewust mijn arm op, maar bij de dubbele pirouette die erop volgde versnelde de chauffeur weer.

Het was een kraakheldere nacht, met lichte vorst. Waarom niet lopen? Want dat ging steeds beter. Hoe ver zou het zijn, een kilometer of drie? Zigzaggend misschien iets meer. En het was heerlijk! Heerlijk fris, heerlijk stil en uitgestorven. Ik was vrij. Bij het Ripperda-complex kwam een groepje jongens me tegemoet. “Bent u óók dronken, meneer?” vroeg er een met een vette knipoog van verstandhouding. In de Kennemerstraat werd ik warm onthaald in een Turks koffietentje waar nog leven was. Na een praatje vervolgde ik mijn weg langs de Schotersingel, door de bedwelmend mooie en lege nacht. Nou ja, ik was natuurlijk al een beetje bedwolmen.

Thuis bleek ik een ongeopend flesje tripel van 9% in een colbertzak te hebben meegedragen. Leuk voor de anekdotes, zeker, maar wat ik nog zo op kan roepen is dat gevoel van bevrijding en losheid dat misschien alleen de nacht je kan geven.