Vanochtend zag ik een oproep om wakken te hakken voor ijsvogels. Kunnen ze dat zelf niet, die beesten worden geboren met een ijspriem aan hun kop! Maar wat weet ik ervan?
Neem die pinguïns die van de dierentuindirecteur dicht bij de radiator moesten blijven. Het bleek een Zuid-Afrikaanse soort te betreffen, die alleen gedijt in tropische zwemparadijzen – dus niet hun winterharde familie uit Antarctica.
De vogels aan de Schotersingel maakten een tamelijk vitale indruk en er waren nog genoeg open plekken voor ze. Bij de Kennemerbrug stond een samenscholing koeten op het ijs. Tam, voor hun doen, want elke koet draagt een springstoflading agressie in zich. Ik had het nog niet gedacht of eentje begon (ogenschijnlijk zonder provocatie) aan zo’n gevreesde explosieve spurt naar een soortgenoot vijf meter verderop, Flapperend en trappelend uit alle macht. Alleen dat ijs…
Vlak voor hij zijn snavel diep in een vijandelijke oogkas kon begraven ging hij smadelijk onderuit en maakte een buikschuiver van drie meter, vleugels én poten in een spagaat. Mijn hoongelach maakte het er niet beter op – macho’s worden graag serieus genomen.
En wat is dat met het kindersleetje? Is dat een wegwerpproduct geworden? Bij de hellingen aan het Bolwerk lagen er liefst drie op het ijs. Van de berijders geen spoor.
Een man die ik tegenkwam foeterde hartgrondig over de ijshysterie. Ik begreep hem wel, maar als een dun vliesje en drie graden nachtvorst de nationale hysteriebehoefte kunnen stillen is dat nogal onschuldig. En je zit de wereld weer eens anders. Zoals deze regenpijp in de buurt van de Zijlstraat.
Hier thuis houden we ons vooral bezig met de naderende verhuizing. Nog pakweg 40 dozen te gaan.
Wakken hakken zodat de IJsvogel vis uit het water kan halen is een nobele arbeid. Net zoals drie kinderen onder het ijs vandaan halen (getuige de alleenstaande sleetjes). Maar dat heb je nagelaten?
Sterkte met de laatste loodjes [Strikethrough] dozen!