IJsgeglunder

Vanuit mijn wieg kon ik in 1954 praktisch het puffen en blazen van Jeen van den Berg horen, op weg naar zijn Elfstedentocht-overwinning. Die wieg stond dan ook in Dokkum en niet in Haarlem.

Hoewel ik mijn milieu dus alleszins mee had, heeft mijn schaatscarrière nadien geen grote vlucht genomen, tot mijn teleurstelling. De gladde ijzers roetsjten vandaag dan ook onder de voeten van anderen.

Rond half een (de krant had ik uit) wilde ik voorzichtig poolshoogte nemen bij de Schotersingel en praktiseerde voor de spiegel alvast de vorsende, mild kritische blik die het RaDa groot heeft gemaakt. Laat hysteriebestrijding en het doorprikken van fondantijs maar aan mij over! Een beetje gekte is iedereen gegund, maar ze moeten het niet overdrij…

Ach wat, binnen vijftig meter was ik om. Mijn gereserveerdheid gesmolten als een sneeuwbal op een barbecuerooster. Het was druk, zowel op de ijsvloer als langs de oever, en iedereen was op zijn ijsbest. Er was van alles aangesleept door vrijwilligers met een groot hart en spullen. De perfect geoutilleerde enthousiastelingen. Op het grasveld stond met grote vanzelfsprekendheid een houtgestookte tuinkachel te roken, omringd door visserskrukjes. Elders stonden vervaarlijke butagas-tanks opgesteld naast kookstelletjes. Aan niets was gebrek: gratis Glühwein, snert, warme chocolademelk met en zonder slagroom. De wintermode kwam uit de catalogus van 2021 en uit welke catalogus de alomtegenwoordige gulle smiles kwamen, durfde ik niet te vragen. Ze zagen er ongebruikt en slijtvast uit.

Ook de schaatsende meute kende zijn rol. Er was (welk castingbureau had dat geregeld?) een volmaakte mix van krabbelaars en ongenaakbare Kramer-achtige profs, met een uitgekiende verhouding tussen joelende uitslovers en ingetogen genieters.

Op een balkon aan de Schotersingel stond een blond meisje achter een mengpaneel in haar eentje te DJ’en, vanonder een wollen muts. Ik was het geheugenkaartje in mijn camera vergeten, dus het plaatje moeten jullie er zelf bij bedenken, zoals ze daar belangeloos haar stampende ritmes opdiende aan het publiek. Ach, tegen die tijd liep ik al te glunderen en vond alles mooi. Thuisgekomen oefende ik nog even pootje over op het parket, zegt dat genoeg?

(En ‘s middags ging ik terug, nu met camera).