Een nadeel van een ochtendkrant is dat de column die je zin hebt na het ontbijt te schrijven er soms al in staat onder een pseudoniem. Bert Wagendorp, om er maar eens een te noemen. Bert (snakkend naar het ware Oranjegevoel) vergelijkt vandaag de duvelstoejagers van Boskalis met de ruwe zeebonken van Jan de Hartog. De Verlossers van de Ever Given doen dienst als oppeppers van het nationaal bewustzijn. Waarin een klein land…
Geestig stuk, ja. Vakkundig, lenig geschreven, zo mag ik ze graag lezen. Met als aardige uitsmijter de prangende vraag waarom we al die containers met Chinese meuk door dat ene nauwe kanaal persen. ‘Waarom maken ze die dildo’s niet zelf, in Veendam?’
De Dagklad-redactie paste ervoor het nog eens dunnetjes over te doen; liever namen we het warme weer te baat om onze nieuwe fietsen uit te proberen. We volgden de oostelijke oever van de IJssel, staken na 17 kilometer bij Zwolle over via de brug, ontdekten Hattem (niet opscheppen, anderen waren ons voorgeweest maar voor ons was de schilderachtigheid nieuw) en improviseerden een route terug naar Vorchten / Wijhe.
We zagen de Fratersbrug en zochten het Fratersdiep, het Fraterskanaal, de Fraterswetering, any Fraterswater…
Vermoedden héél even een planologische blunder en toen pas kwam het besef dat dit een overloopgebied moest zijn. Die speciale geul. Ruimte voor de rivier! Ook over de elektriciteitsmasten was nagedacht, zagen we vanuit de strak vormgegeven vogelhut waar we pauzeerden. Laat maar komen, die woeste baren!
En terwijl we over een lang, recht fietspad over een dijk stoempten, daagde het onmiskenbaar: een warmgloeiend Oranjegevoel. Wat een land!
P.S. Onderweg werden we een paar minuten hinderlijk gevolgd door een drone, maar toen ik bij het maken van dit blogje naar beelden zocht kwam ik dit tegen: die masten met hun poten in het water, afgelopen winter: https://www.youtube.com/watch?v=1b7ULsB9WfQ
Inderdaad, gefilmd met een drone.
vier uurtjes doorfietsen
en jullie zitten in Duitsland
Fahrräder ausprobieren
goed om van vreemde gevoelens af te komen
“Wat een land!”, ook wij roepen dat, desondanks, regelmatig. Bij de introductie van de vissenbel bijvoorbeeld. Ja prachtig dat overloopgebied en zo mooi gefilmd door die drone. Minpuntje toch die herrie; er liep iets aan er zat een tic in de rotors of zoiets. Ik vreesde neerstortingsgevaar.
Dat stuk van Wagendorp was inderdaad een goed geslaagde Dagklad-pastiche!