Woesjjj!!!

Heus, na zes weken weet ik waar ik over praat, het bestaat hier ook allemaal:

gescheurde nagelriempjes, kalknagels, kalkgebrek, falende krantenjongens en -meisjes, tochtstrip die niet plakt, een schoorsteen die zuigt / niet trekt, chronische Windows-updates, meer tegenwind dan je lief is, leedvermaak en jaloezie, hondenpoep op de stoep, sleur, verlepte groene kool, brekend vaatwerk, gesloten terrassen, metaalmoeheid, kapotte ritssluitingen, volle containers, stilstaande klokken en een dag die het principieel vertikt op gang te komen. Jeuk tussen de schouderbladen, niet te vergeten, waaraan je moet krabben met die vervloekte ontstoken nagelriempjes.

Met wat pech concentreert alles zich in dezelfde dag en dan nog…

‘s Middags gok je dat de hagel je zal sparen en je begint (weinig gemotiveerd) aan je vaste ommetje. Het is guur. Er loopt verder niemand. En dan… zorgen de wolken en de wind boven de IJssel voor theater!!!!! Alsof ze de hele dag hebben gewacht met hun voorstelling tot jij met je duffe harses zou verschijnen. Woesj, je chagrijn waait richting Achterhoek en je draait de ene pirouette na de andere omdat je van uitgelatenheid niet weet waar je moet kijken. Meer! Meer!!! Laat die overschatte lente nog maar even zitten, morgen wil ik nog zo’n turbulente dag (liefst wel zonder gescheurde tochtstrip en verlepte nagelriempjes).

Dit is de foto-oogst van 20 minuten (en we hielden het droog).