Of ik iets mis, vragen ze graag, iets te gretig, de mensen uit de stad. Ik heb inmiddels mijn vaste antwoord. “Ben je niet bang dat ik in snikken uitbarst als je zulke indringende vragen stelt?”
Zelf ben ik bang voor geheel andere dingen. Zoals de vreemde neigingen die ik hier ontwikkel. Is fluviofiel een woord? Nee, zie ik. Wel pluviofiel: iemand met een voorliefde voor regen in zijn vele verschijningsvormen. Iets dergelijks heb ik met de IJssel, mijn eigen ‘fluvius’, hier vlak achter. Elke dag lopen we er wel even langs, maar het begint verdacht veel op een obsessie te lijken zo onderhand.
Gisteren was ik voor mijn doen vroeg wakker, om 7 uur en besloot even te kijken hoe ze erbij lag (rivieren zijn vrouwelijk – al is ‘fluvius’ mannelijk in het Latijn). Het was rond het vriespunt; de rijp op de velden wilde nog even niet smelten in de zon. Dan krijg je zoiets.
Verkwikt kwam ik thuis. ‘s Avonds kon ik het alweer niet laten. Even dan… We waren te laat voor de zonsondergang; de lucht experimenteerde wat met pasteltinten en scoorde een makkelijk succesje bij de boom die ik de afgelopen twee maanden denk ik wel honderd keer heb gekiekt.
Vanochtend om 9 uur zag ik bij het opstaan dat het mistte en we besloten het ontbijt uit te stellen. De rivier wachtte op ons. Bij de pont stond een ploegje wielrenners in kanariegeel tenue. Leuk, een groep mannen! Met voorspelbare mannenhumor en andere mannendingen. Ik zou mij ook wel weer eens in een groep voorspelbare mannen willen bevinden…
We liepen naar het noorden. Een man viste op barbeel. Barbeel! Een forse riviervis. Ik zou ook weleens… Maar spoedig ging ik op in het landschap.
De IJssel was dezelfde rivier als gisteren, maar dan anders.
Of ik iets mis? Als het zo doorgaat eindig ik als rivierverslaafde mysticus, die elke dag uren doorbrengt op zijn eigen krib. Ik bestudeer de draaikolken en praat met barbelen. De mensen op de pont leggen het desgevraagd uit aan toeristen: “Ja, dat is Marius. Een gevluchte westerling die hier in 2021 kwam wonen. Het natuurschoon werd hem weldra teveel. Acute rivierkolder. Ongevaarlijk. Het komt hier vaker voor, er is geen remedie.”
En terwijl ik foto’s voor jullie zat in te plakken, bedacht ik toch nog een gemis: de Kennemer Boekhandel, pre-corona. Dat je zomaar naar binnen wandelt en meer koopt dan je van plan was. Ja, ik weet van Deventer en zo, maar toch… Vincent, een Sallandse Boekhandel? Denk er eens over na!
P.S. Teken in op de (wilde) bloemlezing Dagklad, de Haarlemse jaren. De aanbieding van €24 voor vroege bestellers is voor lakse bestellers verlengd tot 15 mei!
Je mist ons toch óók wel een heel klein beetje?
@Brigit: ja, kom snel langs!
Men vroeg het mij, zo’n 12 jaar geleden : mis je Amsterdam niet ?
Amsterdam mist mij , leerde ik antwoorden.
Dag lieve fluviofiel !
Prachtig, ,Marius. Het is gelukkig ongevaarlijk.
Graag!
Prachtige natuur daar maar, ‘s morgens wel veel mist en ja dan krijg je die gevoelens!
Oliver Sacks (1933–2015):
Clearly, nature calls to something very deep in us.
Biophilia, the love of nature and living things, is an essential part of the human condition. Hortophilia, the desire to interact with, manage, and tend nature, is also deeply instilled in us. The role that nature plays in health and healing becomes even more critical for people working long days in windowless offices, for those living in city neighborhoods without access to green spaces, for children in city schools, or for those in institutional settings such as nursing homes.
The effects of nature’s qualities on health are not only spiritual and emotional but physical and neurological.
I have no doubt that they reflect deep changes in the brain’s physiology, and perhaps even its structure.
Sou desu
Vergeet Waanders in den Broere niet…Zwolle.
Verder…ziek van jaloezie!
Boek van oud Haarlemmer Kester Freriks over de IJssel, hij is een liefhebber.
https://www.visdief.nl/recensie-ijssel-kester-freriks/
U kunt gewoon in de Wijhese Primera terecht, of de bibliotheek of de Historische Vereniging, ietsje minder qua aantallen misschien, maar verder….
@ Rigo: dank voor de tip en @ Cor: ja… natuurlijk ga ik ook naar de Primera , maar met de Kennemer Boekhandel hadden we een speciale band. Dat duurt een paar jaar.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stendhalsyndroom
Kunst of atmosferische landschappen, wat is het verschil?
De enige keer dat ik iets beleefde dat op een satori (https://nl.wikipedia.org/wiki/Satori) leek, liep ik over een kade in het buitendijkse gebied van de Oude Maas, ergens onder het gehucht Kleine Lindt. Dat is nu pakweg 45 jaar geleden.
Ik denk niet dat het veel kwaad kan.
Onderdeel zijn van een groep voorspelbare mannen is ongetwijffeld aangenaam, ze tegenkomen is een ander verhaal. En voor de rest zie ik dat je je visueele Bavoporno moeiteloos en met veel plezier heb ingeruild voor Ijsselporno. De landschappelijke evenknie van David Hammilton is niet dood, hij leeft!
@Henk Sloos: Niet alleen plaatjes kijken, hè! Die doorwrochte teksten schrijf ik niet voor niets hopelijk. En had ik nou al een bestelling van je? In de bloemlezing komt een aantal felrealistische fotoreportages, kan ik je beloven…