Niet nurksen!

Is er al onderzoek naar de rol van de NS als superverspreider? En de treincoupé als pop-up-café?

Gisteren wilde ik twee bezoekjes afleggen in Haarlem. Er waren werkzaamheden aan het spoor rond Zwolle, dus we hadden ons ingesteld op busvervoer tot Olst. Toen we station Wijhe naderden zagen we net een bus(je) wegrijden. Te vroeg? Te laat? In elk geval niet volgens de opgehangen dienstregeling. Dienstregeling? Enfin, na een dik half uur stopte er weer een busje. “Er kunnen nog negen mensen mee,” verordonneerde de chauffeur. Samen met de negen mensen die er al in zaten, en alleen als alle tweezitjes ten volle werden benut. Toen stonden er nog twee aspirant reizigers buiten, die beiden al lang hadden gewacht en een plausibele reden aanvoerden waarom hun reis geen uitstel duldde. Dus mochten ze in het gangpad zitten. De bus trok op, de man achter mij hoestte, met genoeg kracht om alle kaarsjes van een grote verjaardagstaart te doven. Ik verving mijn gewone mondkapje schielijk door een medisch exemplaar dat nauwer aansloot. Aan ademhalen deed ik zo min mogelijk en ook zag ik ervan af de chauffeur te vragen waarom hij geen mondkapje droeg.

Vanaf Deventer reisde ik (vanaf hier zonder de huisdichteres) met een internationale trein, als enige passagier in een cafetaria die niet in bedrijf was. Comfortabel en rustig, tot Hilversum, waar acht knullen van een jaar of 20 tot 24 instapten. Bierblikje losjes in de hand, flesjes rosé half uit jaszakken. Boozy. Bij het sujet dat het dichtst bij mij neerzeeg hing het mondkapje onder de kin (evenals bij een paar van zijn drinkmaten). Ik vroeg hem het voor te doen. “Nee, ik moet drinken…”

Op verongelijkte toon, of hij na een barre tocht door de Sahel met zijn laatste krachten een oase had bereikt. “Ik moet bij mijn moeder op bezoek, die ik liever niet besmet.” Hij keek me vanonder een rij futloze krulletjes lodderig aan, met ogen waar geen extra loddertje meer in paste. “Ik vraag het je belééfd…” (al had ik natuurlijk liever venijnig die krulletjes een voor een uitgetrokken om mijn woorden kracht bij te zetten). Hij ontweek mijn blik en zocht morele steun bij de rest van de vriendenploeg, die stond te soebatten bij het loket van de cafetaria. Zijn kapje bleef af. Ik ging in de eerste klas zitten. Tussen CS en Haarlem zat schuin tegenover mij weer een knul met bungelend mondkapje. Toen ik er wat van zei, deed hij het voor, na een martelaarsgrimas naar zijn vriendin – nou ja, wat een zeiksnor, laat ik maar de verstandigste zijn. Voor wie zich geroepen voelt, op steun van conducteurs hoef je niet te rekenen als amateurhandhaver – ik heb er de hele reis geen gezien.

Dus mijn tolerantie voor de genotzuchtige medemens was al danig beproefd toen ik door de binnenstad van Haarlem wandelde. Bij de meest onwaarschijnlijke winkels stonden rijen wachtenden en de trassen… Nee, laten we het niet over de trassen en het tras-trash hebben. Daar kwam bij, ik wílde helemaal niet lopen nurksen daar in de Lange Veerstraat en Smedestraat, ik wilde niet nurksen, ik wilde níet nurksen, ik probeerde vastberaden een soort weemoed te voelen, ondanks de lucht van verschaald bier langs de route en vettig ja-we-mogen-weer-vertoon. Mislukt. Volgende keer beter. Het was de verkeerde zaterdag. Laten we het daar op houden.

Bij de Morinnesteeg, waar ik ooit woonde, hadden bewoners van de appartementen een foto aan laten brengen uit de tijd dat De Toneelschuur (de oude) daar de decors nog door liet rijden. Zoals deze koe – was het de Blauwe Maandag Compagnie? Meer over deze plek in Monumentale Verloedering.