Awkward

Zaterdag was ik even terug in Haarlem, op een ongelukkig gekozen zaterdagmiddag. Ondanks mijn ergernis over het hedonistische, we-hebben-dit-zóóoóóó-gemist-publiek op terrassen en bij winkels was er een ontroerend / komisch / ongemakkelijk intermezzo.

Op de Grote Markt onderbrak ik mijn wandeling bij de groentekraam. Daar was het vreemd genoeg wél rustig; ik werd direct geholpen door een aardig meisje van een jaar of achttien met een mooie, zuivere oogopslag, dat ik onbedoeld erg verlegen zou maken. Of dat zichzelf verlegen zou maken. En mij daardoor ook weer. Ik zal proberen het uit leggen…

Ik kocht eerst een doosje aardbeien, maar het ging me vooral om de abrikozen, de eerste die ik zag dit jaar. “Zijn ze lekker?” Ze beaamde het door te knikken en haar ogen nog een paar Lux intenser te laten stralen.

Mijn ontboezeming was overbodig, maar hij was me te snel af: “Het is belangrijk dat ze écht lekker zijn. Ze zijn voor een vriendin die heel erg ziek is. Ik ga op bezoek. Ik geef ze als cadeautje, dus…” Misschien zette ik het nogal zwaar aan, maar niet zwaarder dan ik het voelde. Het meisje keek me zo meelevend aan dat ik er snel op liet volgen “Heb je ze zelf geproefd?”

Ze knikte gretig. Ja, vanochtend! Ik moest ze zeker nemen. Ze waren zo zacht en sappig! Dit zou volstaan hebben als aanprijzing, maar ze wilde mij net iets te graag ter wille zijn (arme man met zieke vriendin) en voegde er een beschrijving aan toe over zoet sap dat langs haar kin droop, waardoor het gesabbel op het onschuldige abrikoosje ongewild ging klinken als een clichématige erotische vertelling. Zij besefte het ineens zelf én wist ook dat ik dat besef had zien doorbreken. Ik op mijn beurt veinsde dat ik niet had gezien dat zij besefte dat.. ‘Awkward’ noemt haar generatie dat.

Waarna ze zich er behendig uit redde. “Ik heb helaas geen cadeaupapier hier.” Zonder gestamel en de glimlach was terug. “Ik doe er wel een extra strikje om.” Waarna ze het rode sluitstripje voor het plastic zakje demonstratief langer maakte dan nodig. Ze overhandigde me opgelucht de abrikozen. En moest ze direct weer terugvragen, want ze was in alle verwarring vergeten ze te wegen.

Wat een schat! Ik wenste haar een sappig weekend en liep weg. Nee, niet! Ik deed zo normaal mogelijk en wenste haar stilzwijgend een volgende klant die raapsteeltjes bestelde of drie kilo droogkokende aardappels.

Overigens, volgens de laatste berichten had ze niets teveel gezegd over die abrikozen.

P.S. Voorintekening op de RaDa-bloemlezing Dagklad, de Haarlemse jaren is nog steeds mogelijk. We liggen goed op schema met de productie. En wie niks wil missen van het Agrada (de plattelandseditie van Dagklad) kan zich hieronder abonneren.