Gepfizerd

Zenuwen!?! Ik, onverschrokken provax(x)er was vooraf niet bang voor zeldzame bijwerkingen of flauwvallen. Wel om een van de twee (2!) vereiste documenten te vergeten of kwijt te raken. Omgang met instanties moet je ook onderhouden kennelijk.

De route naar de IJsselhallen liep ik vanaf station Zwolle. Dat kon niet missen.

Het regende licht. Qua uitstraling deed deze priklocatie onder voor menig abattoir.

Ik was een half uur te vroeg (zoals het een kwetsbare oudere betaamt). Binnen was het rustig en ik doorliep vlot het parcours langs alle wenkende en wijzende hesjes. Iedereen deed erg zijn best. Pfizer links, AstraZenica rechts. Ik (Pfizer) werd naar cabine 7 gedirigeerd; zelfs de mensen met cabine 13 (Astra) gehoorzaamden gedwee.

“Slap houden, nee slapper!” zei de ene verpleegster, terwijl ze mijn linkerarm vastpakte. “Anders doet het meer pijn.” “Wat is uw geboortedatum?” leidde de andere me af en toen was het al gebeurd. Ik had niks gezien en gevoeld, het was al klaar voor ik ‘au’ kon zeggen. “Mag ik er niet nog een?” zeurde ik. “Ik wil het wel bewust meemaken. Ik heb 14 maanden naar dit moment toegeleefd.”

Na vijf minuten vertrouwde ik het wel en verliet de ‘uitzitplek’. Onderweg keek ik beter uit in het verkeer dan anders. Het zou zonde zijn als…

“Vlees. En gebakken uitjes. Dubbele porties.” Tot zover mijn dieetwensen voor die avond: krachtvoer! Was het psychisch? Of gingen er in het lichaam, onhoorbaar voor mij, al alarmbellen af?

Later begon de geïnjecteerde arm zeer te doen. Ook voelde ik me wiebelig en rillerig. Uitzonderlijk vermoeid. Naar bed dan maar. Ik maakte me kinderachtige voorstellingen van de invasie – de paniekerige mobilisatie van afweertroepen en listige Covid-strijders in allerlei varianten, die steeds nieuwe fronten openden en hinderlagen legden diep in holtes, vaten en luchtwegen.

Bij het opstaan (was de strijd al beslecht?) voelde ik me zwakjes, maar zeker niet ziek. Ik liep de trap af zoals vroeger de dag na een zware hardloopwedstrijd. Behoedzaam, onderzoekend hoe het lijf zich had gehouden. Welke spieren en pezen klaagden er over rafeltjes en scheurtjes en jengelden om massage en smeerseltjes?

Na de koffie maakte ik een frisse wandeling. Inhaleerde diep. Testte mijn vitaliteit. Voelde me sterker, steeds meer overwinnaar. Het was dat de terrassen nog niet open waren zo vroeg… Of moet ik toch nog even wachten met vieren? Na één Pfizertje is de bescherming 58% en na het tweede 96%.

96! Dat grenst aan onkwetsbaarheid. Of anders gezegd, dezelfde onkwetsbaarheid die anderhalf jaar geleden de hele wereld nog had.