Twee Songfestivals

Aan de voorbereiding lag het heus niet. Wij (muziekmasochisten voor een dag) zouden met z’n vieren naar het Songfestival kijken, van voor- tot en met nabeschouwing, met alle vocale en psychische kwellingen daartussenin. De hele Rotterdamse gifbeker moest leeg.

Voor onbevooroordeeldheid was geen plaats, 100% negativiteit was een absolute vereiste voor deelname. Aan genade deed deze jury niet. Geen valse noot (letterlijk of overdrachtelijk) zou ons ontgaan! Binnen handbereik van de fauteuils stond behalve snacks en alcoholica een arsenaal verbale gifpijlen, onder-de-gordelstoten, on-woke schimpscheuten en goedkope losse flodders. Vier volwassen hooli-snobs waren we, klaar om er vol in te gaan.

Moeilijk te zeggen waar het precies misging, Natuurlijk werd er gegnuifd en gegispt; en het wordt ook de hoogste tijd voor een andere tijdgeest (al die gaapgeeuwnummers over het vinden van de onverwoestbare ‘eigen kracht’ die ze allemaal veronderstellen te hebben; waar zijn de ‘zij-dronk-ranja-met-een-rietje-liedjes’ gebleven of de een tikkeltje verdrietige liedjes over onbereikbare liefdes c.q. bakkersjongens die… voor de diversiteit zouden die toch niet mogen uitsterven? De liedjes, niet de bakkersjongens.

Maar gaandeweg lekte onze agressie weg. Hoe lang kan je vilein zijn? Werden we ontwapend door die wereldvreemde schattebollen uit IJsland (die ook nog eens Covid hadden)? Toen de eerste punten binnenkwamen, bleken we zelfs meer te duimen voor sommige landen dan voor andere. ‘Als die Italiaanse junkie maar niet wint’ deed ik nog een vergeefse poging.

Toen ze bij de nabeschouwing ook nog het leeggegeten patatbakje van Nikkie Tutorials dreigden te gaan interviewen zetten we de tv uit. Tijd voor een nachtwandelingetje. En zo gebeurde het dat we midden in een ander festival vielen. We liepen nog op de dijk toen we honderd meter verderop de kikkers al hoorden kwaken op de uiterwaarden. Geen individuele optredens, zo te horen, maar alle liedjes tegelijk, uit volle borst. We luisterden gefascineerd. Ze zaten overal langs de waterkant. Amphibian surround. Als ik er een lijn in kon ontdekken, is het iets als: het water stijgt me tot de lippen, maar ik blijf koudbloedig en ik sta in mijn kracht. Douze points voor het hele koor!

P.S. Luister zelf maar