Teamspelers

Ik een teamspeler? Als voetballer ooit wel, als leraar veel minder en als eigenheimer heim ik het liefst gewoon een eind voor mijn eigen weg.

De huisdichteres een teamspeler? Alleen indien het team uit niet meer dan één individu bestaat…

Deze korte preambule was nodig om uit te leggen waarom het uniek was dat wij gisteren een goed gelukte bananentaart bakten. Ons enige andere culinaire samenwerkingsverband tot op heden (zelf advocaat maken) mislukte deerlijk doordat zij zich vastklampte aan de kookthermometer en mijn gezonde intuïtie (69,5 graden ipv 70 is óók goed) negeerde, zodat we met een slap roerei eindigden.

Het illustreert onze botsende stijlen. In bovenstaand geval had ik gelijk, maar mijn nonchalance, luiheid en improvisatie (de Franse slag) staan ook garant voor klodders en kledders op grond en plafond, klontjes in het beslag en andere keukencatastrofes die zij vermijdt door het recept heel precies te lezen en te zorgen dat alle ingrediënten in huis zijn.

Maar gisteren bakten we zowaar soepel en vlot een bananentaart. De bananen moesten op en het was een troosttaart, dus we hadden dubbele motivatie. Hoogstandjes werden niet vereist, het was rechttoe, rechtaan – hakken, prakken, klutsen. En in onze nieuwe keuken kan je je kont keren, kun je drie XXL-konten keren, ook dat scheelt. Maar dan nog… Toen de springvorm in de oven stond en het lekker begon te ruiken, keken we elkaar ongelovig aan.

Was er sprake van een rijpingsproces? Waren we de afgelopen 18 jaar naar elkaar toegegroeid? Het moet niet gekker worden! Als het zo doorgaat kunnen we over vijf jaar samen schrijven, aan twee schermen. ‘Bedenk jij de absurde openingszin, koppel ik het aan de actualiteit in de centrale alinea en breien we het samen rond. Vandaag liever geen moraal, als het jou niet uitmaakt. Waren we het eens over de doelgroep?’

Ik bedoel, als Sjöwall en Wahlöö het konden en Nicci French, waarom wij dan niet? Is de NS Publieksprijs al eens door een duo gewonnen?