Oranje-kamer

Wordt dit mijn laatste grote toernooi? Van junkies lees je weleens dat de ze stoppen na een soort uittreding – dan zien ze zichzelf door de ogen van een ander terwijl ze, hurkend in een vies, koud steegje, tevergeefs een blanco plekje op hun zwerende arm zoeken. Ben ík dat?

Zo’n ervaring had ik gisteren ook. De huisdichteres trad voor zo’n 40 mensen op bij een muziek-/poëziefeest in een schitterende tuin bij Leek (Groningen). Ik was meegegaan met als onverbiddelijke eis dat ik klokslag 18.00 uur naar het voetballen kon kijken. De middag verliep tot ieders tevredenheid, zozeer dat ik de tijd vergat, maar zeven minuten na de aftrap werd ik naar een kamer met een tv-scherm geleid. Daar zat ik als een vorst en ergerde me wild aan het belabberde spel. In de nabijgelegen keuken werd vrolijk gekookt, buiten werd nagebabbeld en geborreld. Af en toe stak er iemand zijn hoofd om de deur. “Nog steeds nul-nul?”

De enige andere aanwezige in de kamer was een zeer vitaal keffertje dat overal liever zou zijn geweest dan bij mij en mijn tandengeknars. Het echte leven speelde zich – hoorbaar, ruikbaar! – buiten af, maar híj had kamerarrest. Ik kreeg eten en bier gebracht. “Nog steeds nul-nul?” Ze acteerden meer medeleven naarmate mijn jobstijdingen zich aaneenregen, van ‘het loopt voor geen meter’ via ‘we staan met tien man’ naar ‘we moeten twee keer scoren in drie minuten om er een verlenging uit te slepen’.

“Je bent niet eens zo heel verdrietig”, zei de huisdichteres in de trein terug, ergens bij Meppel. Ik bestudeerde de oranje avondhemel die meedogenloos werd weggelakt door een naderend onweersfront. “Ach, het was gewoon te slecht…” Aan ware heroïek waren ze helemaal niet toegekomen, van noodlot was geen sprake.

Vanochtend werd ik er toch mee wakker. Ik wou hier eerst nog even de maatschappij de schuld geven, het falen van ‘onze’ jongens koppelen aan de Nederlandse mentaliteit in het algemeen. Een wedstrijdverslag in deze trant: de controleurs op het middenveld hadden de actieradius van NS-conducteurs; de aanval deed in stootkracht nog onder voor de GGD in januari; de coördinatie tussen de linies leek wel in handen van de jeugdzorg; had Memphis voor deze wedstrijd de schoenen van Hugo de Jonge geleend? De opbouw verliep trager dan de kabinetsformatie, elf informateurs zochten tevergeefs naar een openingetje. Enzovoort.

Maar uiteindelijk blijft vooral de vraag hangen hoe het zover met me heeft kunnen komen; dat ik daar zat, in dat kamertje in Leek, in vrijwillige eenzame opsluiting. En wat die anderen gedacht moeten hebben van die voetbalverslaafde die zich daar zat te verbijten. Enfin, ik heb nog tot Qatar 2022 om me te beraden op mijn Oranje-toekomst.